Robert De Niro w filmie o osobach autystycznych. Każdy twórca ma je w rodzinie

To niezwykły film. Zrobiony z sercem, co czuje się w każdym jego kadrze, w każdym dialogu. 

„Moj syn Ezra": ojciec porywa syna

Max Bernal jest komikiem. Właśnie rozwiódł się z żoną Jenną i wrócił do starego ojca. Ale jest jeszcze Ezra – jego autystyczny syn. Max opowiada o nim w czasie występów. Ale potem w domu płacze. Życie to nie stand-up. Ezra jest piekielnie inteligentny, oczytany, dowcipny, kocha popkulturę. A jednocześnie pełen lęków i mocno nadpobudliwy. Nigdy nie wiadomo, co mu przyjdzie do głowy. Nauczyciele nie dają sobie z nim rady, chłopiec jest wyrzucany z kolejnych szkół. A gdy żona Jenna po konsultacjach z lekarzem chce oddać chłopca do szkoły specjalnej – Max Ezrę „porywa”. 

Samochodem wyrusza z nim przez Stany. Ma spełnić swoje marzenie – w Los Angeles wystąpić u Kimmela. Ale to trudna podróż. Ojciec i syn, noszą w sobie zadry. Bo Max też ma traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, gdy został zostawiony przez matkę. Na dodatek policja, zawiadomiona przez Jennę o porwaniu dziecka, włącza alert i zaczyna poszukiwania. W drogę za uciekinierami wyrusza też sama Jenna z byłym teściem.

Rodziny osób autystycznych

Ojciec Maxa też ma swoje traumatyczne wspomnienia i sprawy do załatwienia z synem. Ta podróż odmieni życie pięciu osób. Przede wszystkim jednak zmieni Ezrę, który przestanie bać się panicznie dotyku i pierwszy raz przytuli się do ojca. Jakąkolwiek cenę Max będzie musiał za to „porwanie” zapłacić – tak naprawdę wszyscy tu wygrywają.

Tak, wiem: to brzmi trochę jak opis filmu familijnego. Ale „Mój syn Ezra” jest czymś znacznie więcej. To film o zakrętach zwyczajnego życia. Rzadko zdarzają się w dzisiejszym kinie opowieści o ludziach przeżywających niemałe konflikty, ale w środku pięknych i pełnych dobrych intencji. A takimi właśnie ludźmi – głównymi bohaterami czy odwiedzanymi po drodze przez Maxa starymi przyjaciółmi – zapełnia ekran Tony Goldwyn.

Czytaj więcej

Zdrowie

„Pan w spektrum? Nie, dziękujemy.” Jak autyści i adehadowcy muszą walczyć o dostęp do rynku pracy

Przypadający na 18 czerwca dzień autystycznej dumy i niedawne święto neuroróżnorodności to dla os...

Niewielu będzie „twardzieli”, którzy pod koniec „Mojego syna Ezry” nie wzruszą się. Ale jednocześnie twórcy nie popadają tu w sentymentalizm. Po prostu przypominają, że wewnętrzny świat każdego człowieka może kryć traumy i tajemnice, że „inność” nie skazuje ludzi na osamotnienie, a ci, którzy trochę inaczej kontaktują się z otoczeniem, mają swoją wrażliwość i prawo do pełni życia. Jest w tym filmie delikatność, ale też prawda.

I nic dziwnego. „Mojego syna Ezrę” zrealizowali twórcy, którzy nie ukrywają, że opowiadają także o własnym, głęboko przeżytym doświadczeniu. Scenarzysta Tony Spiridakis wychował syna, który jest w spektrum autyzmu. Dziś Dimitrim jest dorosły i pracuje jako dziennikarz muzyczny. 

Producent William Hoberg zachwycił się scenariuszem Spiridakisa może także dlatego, że dostrzegł w nim własne problemy. Bo też jest ojcem dorosłego już syna z autyzmem.