Spontaniczność dopracowana w szczegółach

[b]Jak bardzo pański film różni się od oryginalnego „Fame” sprzed 30 lat? [/b]

Zachowaliśmy tylko główną ramę czasową, więc i nasz film pokazuje 4 lata nauki w szkole artystycznej w Nowym Jorku. Zatrzymaliśmy kilka starych piosenek, dołożyliśmy kilka nowych i parę standardów. Stworzyliśmy natomiast zupełnie nowe postacie. Poprzednie były wyjątkowe, a ich losy dobrze wpisały się w klimat z początku lat 80. Uznałem więc, iż nie można pokazywać ich w taki sam sposób w 2009 r. Dlatego zmieniliśmy całą historię, ma ona inną dramaturgię, bohaterowie natrafiają na inne przeszkody. Chcieliśmy tylko zachować to, co było najważniejsze w „Fame”: pokazać ogrom pracy, jaką młodzi ludzie muszą włożyć, by odnieść jakikolwiek sukces.

[b]Czy w prace nad „Fame” korzystał pan z własnych doświadczeń choreografa i twórcy wideoklipów? [/b]

W każdej postaci w tym filmie odnajduję cząstkę siebie. Dorastałem w otoczeniu różnych artystów: aktorów, tancerzy, muzyków, producentów i filmowców, a ich rozterki zawodowe są bardzo podobne. Chciałem też pokazać jak najwięcej autentycznych detali, a także romantyzm związany z pracą na scenie, w studio czy w sali prób. Wolę zresztą atmosferę prób, gdzie widzi się pot na twarzach, poręcze są nieco zardzewiałe a ze ścian odpada farba... Wtedy człowiek rozumie, jak ciężko musi pracować, by do czegoś dojść. Takie miejsca są bardziej twórcze.

[b]Co było pana największym problemem podczas kręcenia filmu?[/b]

Stworzenie zorganizowanego chaosu, w którym nie widać pracy choreografa. Pragnąłem, by wszystkie sekwencje musicalowe wydawały się naturalne, tak jak w filmie Alana Parkera. Tam był genialny klimat, który udzielał się widzowi. Wierzę jednak, że odpowiednie przygotowanie do pracy jest kluczem do sukcesu i dlatego bardzo upierałem się przy dokładnym rozpisywaniu scen i ujęć. Wyobraźmy sobie scenę, w której ponad 100 dzieciaków wybija rytm na stolikach w stołówce, a potem tańczy. Takie ujęcie może przyprawić o ból głowy.

[b]To była najtrudniejsza scena? najtrudniejsza do nakręcenia? [/b]

Tak, bo typowo musicalowa, ale rodzi się niespodziewanie, jakby znikąd. Miała przypominać zespołowy, spontaniczny jam, który zdarzył się w szkolnej stołówce. Musiałem ją wypełnić masą ludzi i tak ustawić kamery, by całość została zarejestrowana z różnych stron a widz odniósł wrażenie, że ogląda sceniczny występ. Zresztą oryginalny film ustawił poprzeczkę bardzo wysoko, dlatego podczas całej pracy czułem wielką presję.

[b]W filmie gra wielu młodych, zdolnych artystów. Kto z nich ma pana zdaniem zadatki na prawdziwą gwiazdę? [/b]

Trudno odpowiedzieć na to pytanie. To nie unik, wszyscy oni mają talent i możliwości, ale nie wiadomo, kto się wybije, bo pracują w różnych obszarach, są muzykami, wokalistami, tancerzami. Trzeba poczekać, ale mam nadzieję, że mój film wykreuje wielką gwiazdę.

[b]Ogląda pan w telewizji „Idola” czy „You can dance”? [/b]