Na ekrany wchodzi Ki Leszka Dawida, Pro i Kontra

Młode kino - czytaj więcej

"Ki"

Film obyczajowy, Polska, 2011, 93 min reżyseria: Leszek Dawid obsada: Roma Gąsiorowska, Adam Woronowicz, Kamil Malecki, Krzysztof Ogłoza, Sylwia Juszczak

Niedziela | 20.01 | 21.40 Canal+

Pro - Barbara Hollender

Bohaterka naszych czasów

„Ki" to film, o którym nie można zapomnieć, ze znakomitą rolą Romy Gąsiorowskiej.

Ki jest skrótem od Kingi. Tak mówi o sobie bohaterka filmu. Przez życie też idzie na skróty. Pieniądze nazywa „kaską", robotę – „pracką". Jakby nie chciała albo nie potrafiła dorosnąć.

Zobacz fotosy z filmu

Przyjaciółki Ki bawią się na imprezach, robią performance'y. Ki jest matką. Taką, jaką umie być. Nie wytrzymała z bezrobotnym nieodpowiedzialnym ojcem jej synka i wyprowadziła się do koleżanki. Teraz podrzuca małego komu się da albo zabiera go ze sobą na ASP, gdzie zarabia marne grosze jako modelka.

Zwariowana, nieodpowiedzialna, zagubiona, pełna tęsknot i niespełnień, czupurna, niby niewiele warta, a jednak wrażliwa, niezależna, na swój sposób zaradna i fascynująca. Otoczona ludźmi, od których stale czegoś chce, a jednocześnie – dojmująco samotna. Taka jest Ki. Z własnych uczuć zda sobie sprawę dopiero wtedy, gdy jej synkowi będzie zagrażało niebezpieczeństwo.

Leszek Dawid i nagrodzona w Gdyni Roma Gąsiorowska rysują portret dziewczyny, ale też pokolenia, które gładko ślizga się po powierzchni życia. Nie musiało o nic walczyć i przyzwyczaiło się do wolności.

„Ki" wpisuje się w światowe kino. Podobny obraz trzydziestokilkulatka, który nie chce wziąć odpowiedzialności za nic i nikogo, widziałam we „Wstydzie" Steve'a McQueena. Bohaterów tych filmów z dwóch światów łączy przegrana wpisana w ich postawę.

Nowoczesna reżyseria, precyzyjny scenariusz, chropowate zdjęcia, przejmujący, otwarty finał, nerwowy montaż, znakomicie poprowadzeni aktorzy. Bardzo obiecujący debiut realizatora, który rozumie współczesny świat i umie o nim opowiadać.

Kontra - Małgorzata Piwowar

Irytująca dziewczyna

Bohaterka filmu Leszka Dawida jest dla mnie kwintesencją pustki udającej pełnię. Użalać się nad nią nie będę, współczuć nie zamierzam. Określenia: zwyczajny, przeciętny, nabrały pejoratywnego znaczenia w naszym świecie. Dziś za wszelką cenę trzeba być oryginalnym. I – oczywiście – pozostać sobą, cokolwiek to znaczy. Taka też jest Ki, kobieta-dziecko, która sama ma dziecko.

Jej urok pozbawionej zahamowań w wyrażaniu potrzeb dziewczynki dobrze koresponduje z infantylizmem, od którego też nie jest wolna. Ona jest Ki, bo to takie urocze zdrobnienie od imienia Kinga, synek Pio, bo Piotr to przecież za poważnie i za nudno.

Ki jest stworzona do wyższych celów. Jakże może być inaczej, skoro czuje się związana ze światem sztuki (pozuje jako modelka w ASP). Czas lubi spędzać z przyjaciółkami, z którymi miło się jej ćwierka i pije kawę. Ale ma też kłopoty pojawiające się według dobrze znanego schematu. Partner okazuje się niedojrzały do roli ojca, pieniędzy brak, a dziecko wymaga ciągłego zajmowania się nim. Oczywiście Ki nie chce rezygnować z siebie i aspiracji życiowych, więc swoimi problemami szczodrze obdarza otoczenie. I o tym opowiada film.