Dokument "Muzy Isaaka Singera" w Canal+ Discovery

„W młodości marzyłem o haremie kobiet. Teraz marzę o haremie tłumaczy. A gdyby jeszcze ci tłumacze byli kobietami – byłby raj na ziemi” – napisał deklaratywnie Isaak Singer.

- Niestety, był nieatrakcyjny. Wyglądał jak chochlik, jak elf. Nawet uszy miał takie… - wyliczają panie opowiadające o pisarzu w filmie.

Miał dwie tekturowe walizki, 50 dolarów i nie znał angielskiego, tylko jidysz i polski, gdy w 1935 roku przybył z Warszawy do Nowego Jorku. I tylko jedną wydaną książkę, będącą zaledwie światełkiem w tunelu do nowego życia.

– Do tego zabawnie opowiadał swoją historię, którą budził wzruszenie – jak mówi jedna ze wspominających go kobiet.

Singer pisał w jidysz, bo myślał w tym języku. Pomógł mu się odnaleźć Saul Bellow, który podjął się roli tłumacza jego tekstów. Ale Singera to nie cieszyło, tylko niepokoiło, że może odebrać mu jego autorskie zasługi. I wtedy zaczął kompletować zespół, a może – jak chcą autorzy filmu – harem - tłumaczek.

– Odwiedzał mnie przez dwa lata co sobotę – aż wystukaliśmy sobie książkę – osobliwie wspomina jedna z pań.

Inna poznała go, gdy pisała doktorat na Uniwersytecie Wisconsin. Okazało się, że łączy ich zainteresowanie Franzem Kafką i to okazało się wystarczające do zadania pytania: „czy chcesz być moją tłumaczką?”.

- To brzmiało jak oświadczyny – wspomina dawna doktorantka.

- No i oczywiście – zgodziła się.

Potrafił komplementować kandydatki na swoje współpracowniczki – także ich inteligencję - i nie owijać w bawełnę swoich oczekiwań.

– Sypiał ze wszystkimi tłumaczkami poza mną – deklaruje jedna z bohaterek filmu.