MEADS proponuje tarczę

Polska stoi przed wyborem przeciwlotniczego i przeciwrakietowego oręża, które ochroni strategiczne ośrodki zarządzania krajem, dowodzenia siłami zbrojnymi i zapewni skuteczny parasol wielkim aglomeracjom czy obiektom infrastruktury krytycznej państwa przed powietrznym atakiem. Jaki system wybrać i jak osiągnąć cele nie tylko militarne, które zracjonalizują inwestycje w systemy obronne warte kilkadziesiąt miliardów złotych, ale również dadzą technologiczny, rozwojowy impuls gospodarce? Na to pytanie próbowali odpowiedzieć cywilni i wojskowi eksperci, a także przedstawiciele koncernu Lockheed Martin, uczestniczący w debacie w redakcji „Rzeczpospolitej".

Jakiego systemu potrzebuje dziś armia, w obecnej, trudnej sytuacji geopolitycznej, gdy wojsko nie dysponuje żadnym skutecznym orężem ubezpieczającym z lądu kraj przed powietrznym atakiem – pytał Marcin Piasecki, redaktor „Rzeczpospolitej" i „Parkietu", moderator dyskusji.

Leon Komornicki, generał w stanie spoczynku i minister ds. przemysłu obronnego w gospodarczym gabinecie cieni BCC, przekonywał, że musimy budować tarczę chroniącą od przyszłych, a nie minionych powietrznych zagrożeń. Chodzi więc o broń skuteczną przeciwko rakietom balistycznym najnowszych generacji, najnowocześniejszym pociskom manewrującym – bo tylko wtedy uda się zagwarantować na bronionym terytorium panowanie w powietrzu i bezpieczeństwo organizującej się obronie kraju, a także zyskać czas na przyjęcie sojuszniczej odsieczy.

Słabości patriotów

Zdaniem gen. Komornickiego rakietowe zestawy, których szukamy, to nie wszystko. Powietrzna tarcza musi stanowić kompletny system, potrzebne są najnowocześniejsze środki rozpoznania i obserwacji, radary umożliwiające wykrywanie wrogich pocisków atakujących z każdego kierunku, ośrodki dowodzenia połączone z wyrzutniami niezawodnym sieciocentrycznym systemem przekazywania danych i łączności. – Takich zalet na pewno nie ma oferowany Polsce amerykański system Patriot, który powstawał w epoce zwalczania prostych pocisków balistycznych Scud – przekonywał Komornicki.

Wojciech Łuczak, ekspert militarny i wiceprezes Agencji Lotniczej Altair, zwracał uwagę, że odkąd w kraju rozpoczęliśmy przygotowania do budowy tarczy przeciwlotniczej, w Rosji nastąpił szybki rozwój rakietowych środków bojowych. – Założenia koncepcji programu tarczy przeciwrakietowej „Wisła" wojskowi decydenci powinni przemyśleć na nowo – sugerował. – Dziś przeciwko pociskom nowej generacji, bezzałogowym środkom walki jesteśmy bezbronni – mówił Łuczak.

Wiceprezes Altair przypomniał, że program budowy tarczy przeciwlotniczej to wielka szansa na skok technologiczny w zbrojeniówce – i być może ostatni tak wielki projekt inwestycyjny, znaczący dla niemal całej gospodarki.

Gen. w st. spocz. prof. Bogusław Smólski, specjalista w dziedzinie elektroniki i radiolokacji, nie miał wątpliwości: przy wydatkach szacowanych (dla programów „Wisła" i „Narew") na ok. 60 mld zł przygotowania powinny być kompleksowe, bo rakietowe zestawy są jedynie elementem systemu. Nie mniej ważne są organizacja skutecznego, dalekiego rozpoznania i budowa wielowarstwowego systemu obrony.

Prawdziwe partnerstwo

Dla utrzymania skuteczności powietrznego oręża w kolejnych dekadach niezbędne jest włączenie polskich konstruktorów, inżynierów i wojskowych specjalistów w tworzenie systemu, który będzie dostosowywany do zmieniających się zagrożeń. Powinien przynieść nowe technologie zbrojeniówce, w tym zdolności do samodzielnego rozwijania i modernizowania przeciwlotniczej broni rakietowej w kraju. – Jeśli wybierzemy już na starcie stare rozwiązania, będziemy się cofać, a nie iść do przodu – podkreślał gen. Smólski.

Martin J. Coyne, dyrektor ds. rozwoju biznesu MEADS Lockheed Martin, zachęcał do rozważenia udziału w budowie polskiej obrony powietrznej, systemu MEADS, który Lockheed i koncern MBDA Germany, a także przemysł obronny Włoch, rozwijają od dekady, a w zeszłym roku jako bazę przyszłej tarczy powietrznej, na zachód od Odry wybrały Niemcy.