Takie wnioski wynikają z postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 sierpnia 2018 r. (II OSK 1843/18), w którym sąd ten oddalił skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 20 marca 2018 r. (sygn. IV SAB/Po 7/18).
Postanowienie NSA zostało wydane w następującym stanie faktycznym. Inwestor wniósł do starosty wolsztyńskiego zgłoszenie wykonania robót budowlanych polegających na budowie tarasu. Przeciwnik inwestycji – wspólnota mieszkaniowa – skierowała do starosty pismo, żądając, aby wniósł on sprzeciw od zgłoszenia. Jednak pomimo upływu ustawowego terminu 21 dni od dnia doręczenia zgłoszenia, starosta sprzeciwu nie wniósł.
Czytaj także: Kto odpowiada za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Wspólnota mieszkaniowa uznała, że starosta pozostaje w zwłoce i wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność starosty. W skardze zarzuciła staroście, że pomimo braku stosownej uchwały wspólnoty mieszkaniowej i tytułu prawnego do gruntu, w sytuacji zgłoszenia przez inwestora zamiaru wykonania tarasu na działce stanowiącej grunt wspólnoty, nie wniósł on stosownego sprzeciwu. Wniosła o zobowiązanie przez WSA starosty do wniesienia w tej sprawie sprzeciwu w drodze decyzji.
WSA odrzucił jednak tę skargę. Sąd uznał, że w tej sprawie nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. WSA zaznaczył, że przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewidują możliwości wniesienia skargi do sądu administracyjne na zaniechanie organu polegające na niewniesieniu sprzeciwu od zgłoszenia wykonania robót budowlanych. Jak wskazał sąd, zgłoszenie wykonania robót budowlanych jest odformalizowanym sposobem uzyskania akceptacji organu administracji architektoniczno-budowlanej, w przeciwieństwie do pozwolenia na budowę. Żaden inny podmiot poza inwestorem nie może dochodzić swoich praw w postępowaniu prowadzonym w trybie zgłoszenia. Jeżeli organ administracji nie zgłosi sprzeciwu w ustawowym terminie, to uprawnienie inwestora do zrealizowania inwestycji powstaje bezpośrednio z mocy prawa, a nie w wyniku konkretyzacji normy prawnej przez wydanie aktu administracyjnego (decyzji).