Trybunał badał konstytucyjność art. 246 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który na stronę wnioskującą o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym nakłada obowiązek wykazania, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Jeśli wniosek dotyczy prawa pomocy w zakresie częściowym, strona musi wykazać, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W lipcu 2017 r. skarżący wniósł osobiście do NSA skargę na wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym rozstrzygnięciem tego sądu z listopada 2016 r., utrzymującym w mocy urzędową decyzję o odmowie stwierdzenia choroby zawodowej. NSA odrzucił skargę ze względu na niedochowanie przymusu adwokacko-radcowskiego.
W tym samym czasie skarżący wniósł do NSA wniosek o przyznanie adwokata z urzędu w celu sporządzenia skargi o wznowienie postępowania. Zgodnie z procedurą, wniosek został przekazany do rozpoznania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Postanowieniem starszego referendarza sądowego skarżącemu odmówiono przyznawania prawa pomocy pełnomocnika z urzędu. WSA utrzymał to postanowienie w mocy.
W ocenie skarżącego przymus adwokacko-radcowski ogranicza prawo do sądu stronie, której sytuacja materialna nie pozwala na zlecenie sporządzenia skargi pełnomocnikowi z wyboru. Jego zdaniem decyzja o przyznaniu prawa pomocy pełnomocnika z urzędu powinna być powiązana z rzetelnym i obiektywnym sposobem oceny możliwości finansowych oraz przy wykluczeniu dowolności w ocenie, czy osobie przysługuje prawo do adwokata z urzędu.
Skarżący wskazał w skardze do TK, że zasada rzetelności wskazuje na konieczność skonkretyzowania zasad ubiegania się przez stronę postępowania sądowo-administracyjnego o pomoc państwa poprzez wyznaczenie pełnomocnika z urzędu w celu złożenia nadzwyczajnego środka zaskarżenia. Bez ustanowienia obiektywnych, jednoznacznych i wiążących sąd kryteriów oceny sytuacji materialnej strony przepis jest niekonstytucyjny.
