Zdaniem sądu spółka posiadała interes prawny do zaskarżenia uchwały. Posiada bowiem zezwoleniem na sprzedaż oraz podawanie napojów alkoholowych zawierających do 4,5 proc. alkoholu oraz piwa przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży. Obowiązuje ono do 1 lipca 2020 r. Niewątpliwie więc w zakresie swojej działalności gospodarczej podlega zarówno przepisom ustawy o wychowaniu w trzeźwości jak i zaskarżonej uchwale, która także reguluje zasady tej działalności. Ponadto zapis uchwały dotyczący obowiązku zachowania co najmniej 50 m odległości pomiędzy punktem sprzedaży i podawania napojów alkoholowych a budynkiem kultu religijnego ma wpływ na uprawnienie spółki.
Zaskarżona uchwała nie zawiera uzasadnienia wskazującego na przyczyny wprowadzenia ograniczenia co do lokalizacji miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych w odniesieniu do miejsc kultu religijnego. Poza lakonicznym stwierdzeniem, że ograniczenie takie wprowadzono, brak jest zarówno odwołania do założeń gminnego programu, jak też jakiekolwiek wskazanie powodów dla wprowadzenia tego rodzaju ograniczenia.
Uzasadnienie uchwały bowiem zawiera wyjaśnienie podstaw przyjęcia określonych rozwiązań w uchwale nie w odniesieniu do abstrakcyjnych pojęć, lecz w odniesieniu do konkretnych przyczyn, dla których regulacja została przyjęta. Należy przy tym wskazać, że miejsca kultu religijnego nie zostały wymienione w ustawie o wychowaniu w trzeźwości jako te, które z mocy samej ustawy podlegają ochronie. Skoro zaś zostało to pozostawione w gestii gminy, to rada podejmuje w tym zakresie decyzję w ramach uznania, a tym samym winna wskazać konkretne przesłanki uzasadniające przyjętą regulację.
Natomiast sąd nie podzielił zarzutu skargi dotyczącego nieprecyzyjnego – zdaniem skarżącej spółki – określenia sposobu pomiaru odległości między punktem sprzedaży i podawaniem napojów alkoholowych a obiektem chronionym. W ocenie sądu przepis ten w sposób jasny i wyraźny określa zasady pomiaru, a kwestionowanie braku definicji pojęć, które są używane powszechnie i raczej nie nasuwają wątpliwości, jest bezzasadne. Natomiast wskazać należy, że wszystkie przepisy prawa podlegają interpretacji i w tym kontekście – niezależnie od przyjętych uregulowań – mogą pojawić się rozbieżności przy ich wykładni.
WSA odnosząc się zaś do zarzutu dotyczącego zakazu sprzedaży w godzinach od 22 do 6 rano wyjaśnił, że zakaz dotyczy wyłącznie miejsc sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży. W związku z tym regulacja ta w ogóle nie ma zastosowania do działalności prowadzonej przez skarżącą spółkę, a tym samym nie może odnosić się do jej interesu prawnego.
