Kwestia przyjmowania uchodźców była jednym z tematów przewodnich kampanii przed wyborami do Sejmu przed czterema laty. Europę szturmowały wówczas dziesiątki tysięcy ludzi. Część uciekała ze swoich ogarniętych wojną ojczyzn w obawie o życie i zdrowie. Inni byli migrantami ekonomicznymi i w Starym Kontynencie upatrywali nadziei na poprawę swojego losu.

Ogromne emocje budziła wówczas kwestia ich, mniej więcej równego, rozlokowania w poszczególnych krajach UE. Odgórnie narzucone tzw. kwoty nie przypadły do gustu rządom na Węgrzech, Słowacji czy w Czechach. Ustępujący rząd PO–PSL przystał na propozycje Brukseli. Niezgoda na przyjmowanie ludzi obcych Polsce kulturowo i religijnie stała się jednym z haseł przewodnich kampanii Prawa i Sprawiedliwości. Kampanii zwycięskiej i skutecznej do tego stopnia, że i dziś większość Polaków na dźwięk słowa „uchodźca” z odrazą odwraca głowę w drugą stronę. Podsycany wtedy przez polityków strach przed innymi ma się znakomicie. Jako zbawienną przyjęliśmy narrację nowego już rządu, że najlepiej jest pomagać w miejscach konfliktów itp. Ochoczo zatem wpłacaliśmy pieniądze na uruchomiony np. przez Caritas program „Rodzina – rodzinie”, nie chcąc jednak słyszeć o forsowanej przez tę samą organizację idei korytarzy humanitarnych.