Jestem człowiekiem wody: Maciej Strączyński opowiada o swojej pasji

Rz: Nurkowania mógłby pan uczyć.

Maciej Strączyński: Mógłbym się zatrudnić w stacji nurkowej i prowadzić wycieczki podwodne oraz asystować przy szkoleniach. Mam stopień divemastera. To pierwszy stopień instruktorski federacji PADI. Gdyby ktoś chciał kiedyś mnie wyrzucić ze stanowiska sędziego, mógłbym się wyprowadzić do ciepłych krajów i żyć z nurkowania. Mój stopień jest ceniony w każdym centrum nurkowym i gdy nurkuję, nieraz proszą mnie, bym uważał na niedoświadczonych nurków z grupy.

Dlaczego zaczął pan nurkować?

Do wody ciągnęło mnie zawsze. Jestem człowiekiem wody: Pomorzaninem i dzieckiem stoczni. Pracę magisterską pisałem o katastrofach morskich i z tej tematyki wygrałem „Wielką grę". Żeglowałem, przepłynąłem kajakiem Polskę z Suwałk do Szczecina. Mam też patent motorowodny. Razem z żoną i kotami opłynęliśmy na jachtach motorowych kawał Europy.

Zabierał pan na jacht koty?!

Tak. Jacht musi być spory, żeby miały gdzie biegać. Ale nurkowania już im nie proponowałem.

Co pana zafascynowało w nurkowaniu?

Nurkuje się, by oglądać. Są nurkowie, którzy pod wodą najbardziej lubią oglądać własny głębokościomierz: ile metrów? Ja do nich nie należę. Wolę podziwiać przyrodę lub pomniki historii, czyli wraki.

Jakie wraki pan oglądał?

Byłem np. w najsłynniejszym wraku, mekce nurków, transportowcu „Thistlegorm". Leży koło wybrzeża Synaju. Płynął z zaopatrzeniem dla armii brytyjskiej w czasie II wojny światowej na front afrykański i został zbombardowany.

Co na nim jest?

Samochody wojskowe, motocykle, działa samobieżne, a nawet lokomotywy, i to takie, które nie zachowały się już na lądzie. Sprzęt wojskowy, broń. To podwodne muzeum II wojny światowej. Jest to jednak wrak dla doświadczonych nurków – leży na głębokości prawie 40 m. Żeby zwiedzić wszystkie ładownie, trzeba kilku godzin nurkowania.

Nie obawiał się pan, że coś się może stać i pan w tym wraku zostanie?

Nie, nurkowanie to bezpieczny sport. Wystarczy rozsądek i przestrzeganie elementarnych zasad bezpieczeństwa, aby się ustrzec wypadku. Sport ekstremalny to np. jazda na nartach. Michael Schumacher jeździł na nartach i teraz leży w śpiączce.

Gdzie pan najczęściej nurkuje?

Jestem członkiem klubu „Delphinus" działającego w Polsce i Hiszpanii. Centrum ma dziś na Gran Canarii. Prowadzi go mój kuzyn z żoną. To oni kilkanaście lat temu wciągnęli mnie do nurkowania i czasem im asystowałem przy szkoleniach. Robiłem to niezarobkowo, choć jako sędzia mogę wykonywać pracę szkoleniową. Prawo nie precyzuje, czego wolno mi uczyć.

Nurkuję wszędzie, gdzie mam okazję. Zimą lecę tam, gdzie jest ciepło i można pływać. Urlopy zawsze spędzam nad wodą lub na wodzie. Nurkowałem w Atlantyku, Morzu Czerwonym, w różnych miejscach Morza Śródziemnego, np. na Santorini przy czynnym wulkanie i w jaskini z fokami. Nurkowałem na Karaibach: Dominikana, Jamajka, Meksyk. Byłem w zalanych wodą podziemnych labiryntach Jukatanu – cenotach. Bywałem też na dnie Bałtyku.

Czy nurkowanie w Polsce jest ciekawe?

Zależy gdzie. Na Bałtyku mamy np. wraki w Zatoce Gdańskiej i wokół Półwyspu Helskiego. Ciekawymi miejscami są wyrobiska pokopalniane, zwłaszcza wapienne, kredowe. Jest w nich bardzo czysta woda. W jeziorze Miedwie jest dawna niemiecka torpedownia i wrak holownika, który ją obsługiwał. Koło Jaworzna jest z kolei zalana kopalnia, pod wodą są tam dwie olbrzymie koparki.

W Polsce ciekawe jest nurkowanie nocą.

Co jest w nim interesującego?

Ryby, które właśnie nocą wychodzą na żer. Ciekawie reagują na światło. Ale nie ma się co łudzić – raf koralowych w Polsce nie ma. Są za to zakwity i zmętnienia.