Dyrektor Biura Prezydialnego za przykład podaje tych prokuratorów, którzy wykonują czynności procesowe w miejscach dostosowanych do potrzeb osób z niepełnosprawnościami – mimo niedostępności budynków prokuratury – w tym w ich miejscach zamieszkania, czy w pomieszczeniach na parterze, należących do innych użytkowników budynków. Wychwala tych, którzy powołują tłumaczy języka migowego lub innych adekwatnych systemów porozumiewania się. Wskazuje też jako pozytywne działania w postaci opracowania dostępnej strony internetowej, zamontowania wideofonu lub dzwonka, wydzielenia miejsc parkingowych dla osób z niepełnosprawnością, likwidowania progów i stopni utrudniających poruszanie się, planowania zmian architektonicznych przy remontach lub kupnie budynku, choć osobiście nie bardzo sobie mogę wyobrazić, jak wprowadzanie tych ostatnich ułatwień może się odbywać bezkosztowo, ale chwała szefom jednostek, które to robią.
Całe pismo utrzymane jest w tonacji: robicie dobrze, róbcie lepiej, korzystając ze wskazówek organizacji pozarządowych działających na rzecz osób z niepełnosprawnościami czy PFRONu. Jednakże w piśmie brak całkowicie wskazania, że Prokuratura Krajowa ma pomysł na systemowe rozwiązania na rzecz osób z niepełnosprawnościami celem zapewnienia im dostępności do wszystkich jednostek prokuratury i zagwarantowania im pełnego uczestnictwa w czynnościach procesowych czy też banalnie egzekwowania praw uczestników postępowania karnego na etapie postępowania przygotowawczego. W zasadzie jedyną propozycją takich systemowych zmian jest wprowadzenie do programu stażu urzędniczego umiejętności związanych z obsługą klienta z niepełnosprawnością, w tym umiejętności komunikacji, radzenia sobie w sytuacjach trudnych, asertywności czy nawiązywania kontaktu z osobami z niepełnosprawnościami bez przekraczania ich granic.
Zaczynając od końca, warto zapytać, dlaczego tego typu szkolenia mają się odbywać wyłącznie w ramach stażu urzędniczego. Dlaczego nie planuje się ich w ramach aplikacji, czy też kształcenia ustawicznego urzędników, personelu pomocniczego, asesorów i samych prokuratorów. Każdy w prokuraturze ma szansę kontaktu z osobami z bardzo różnymi niepełnosprawnościami, tak urzędnik, jak i prokurator. Większość z nas w czasie swojej edukacji nie miała szansy nabycia wiedzy dotyczącej niepełnosprawności ani umiejętności poprawnego komunikowania się z osobami z niepełnosprawnością. Każdy powinien więc tego typu szkolenie przejść, pomijając już nawet kwestie związane z asertywnością, umiejętnościami radzenia sobie w sytuacjach trudnych czy technikami komunikacji interpersonalnej, które przydają się każdemu w każdych okolicznościach, niezależnie od kontaktu z osobami z niepełnosprawnością. W prokuraturze zaś, mając na uwadze ilość stresu przeżywanego w pracy na co dzień, kształcenie tych umiejętności miękkich powinno być stałym elementem dbania o pracownika.
Jednakże nie można poprzestać na edukacji o niepełnosprawnościach, prawach osób z niepełnosprawnościami i prawidłowej komunikacji z tymi osobami, choć jest ona bardzo ważna i stanowi jeden z podstawowych obowiązków Państwa w odniesieniu nie tylko do urzędników, ale całego społeczeństwa, co wprost wynika z art. 8 Konwencji ONZ o Prawach Osób z Niepełnosprawnościami z 2006 r., ratyfikowanej przez Polskę w 2012 r. (Dz. U. poz. 1169), a w odniesieniu do pracowników wymiaru sprawiedliwości – z art. 13 ust. 2 tej Konwencji. Obowiązki Państwa w odniesieniu do osób z niepełnosprawnościami wynikające z Konwencji ONZ są dużo szersze i wymagają – mimo niechęci ze strony Biura Prezydialnego Prokuratury Krajowej – zarówno działania systemowego, jak i nakładów finansowych.
