Jak wskazuje judykatura, o przywróceniu posiadania w rozumieniu art. 345 k.c. można mówić, dopiero gdy posiadacz odzyskał rzeczywiste władztwo nad rzeczą. Posiadanie polega na władztwie faktycznym (art. 336 k.c.), a orzeczenie je przywracające daje tylko możność odzyskania władania samo przez się, stanu faktycznego nie zmieniając ani nie tworząc żadnych praw do przedmiotu sprawy. Jeżeli nie ma władztwa rzeczywistego (faktycznego) – nie ma posiadania, a tym samym w odniesieniu do przedmiotu rozważań – nie można przyjąć jego realnego przywrócenia i ciągłości przewidzianej normą z art. 345 k.c. Uznanie przywróconego posiadania za nieprzerwane może nastąpić tylko wtedy, jeżeli jest legalne, tzn. jeżeli odzyskanie rzeczywistego władztwa nastąpiło w sposób zgodny z prawem, w szczególności skutkiem dobrowolnego lub egzekucyjnego wykonania wyroku posesoryjnego, dobrowolnego zwrotu rzeczy posiadaczowi lub dozwolonej samopomocy (uchwała SN z dnia 16 listopada 1989 r., sygn. akt III CZP 92/89, LEX nr 78204).