Sokrates, umierając, prosił swoich uczniów, by po jego śmierci złożyli daninę w świątyni – chodziło o koguta dla Apollina. Sumienie odezwało się w Sokratesie nawet na łożu śmierci, a obowiązki wobec świątyni są bardzo ważne.
Przyszedłem tu nie tyle powodowany sumieniem, ile strachem przed pielęgniarkami. Jak państwo wiecie, Kościół polski bardzo dobrze znosi prześladowania, a kiepsko pieszczoty. Wolę więc być przez pielęgniarki prześladowany niż rozpieszczany i dlatego tutaj jestem. (...)
Istotnie, sprawa sumienia wzięła początek od Sokratesa – przynajmniej tak uważają niektórzy myśliciele. Inni jednak twierdzą, że zaczęła się wcześniej, w greckim dramacie. Dramatem greckim, który najlepiej znamy, jest „Antygona". Można powiedzieć, że tytułowa bohaterka tego dramatu była właśnie dzieckiem sumienia. W innych kulturach także spotykamy opowieści o sumieniu. Mam na myśli zwłaszcza Nowy Testament, od którego rozpocznę dzisiejsze refleksje, dopiero potem...
- Dostęp do treści rp.pl
- nie zawiera: E-wydanie Rzeczpospolitej
- nie zawiera: Aplikacji na smartfon i tablet
