Naprawdę trudno mieć do nich, redaktorów i dziennikarzy sprzed 80 lat, których twórczości przyjrzał się w wydanej ostatnio książce „Lato 1939. Jeszcze żyjemy" Marcin Zaborski, jakiekolwiek pretensje. Co wieczór czekało na nich żarłoczne, ociekające farbą drukarską monstrum domagające się zawsze tej samej porcji słów i obrazów. Musieli wyczerpująco i potoczyście zdać przed nim sprawę ze tego, co się działo. I tak ta jedna rzecz – jedyna, która naprawdę się wtedy działa, obejmując już swoim cieniem wszystko inne – musiała znaleźć swoje miejsce w szeregu szpalt i kolumn. Przecież pisaliśmy już o tym wczoraj, a i nawet dzisiaj jest notka na szóstej stronie. Nie można w kółko o tym samym i na podobną nutę, to niezgodne z regułami sztuki.