Z punktu widzenia teologii pies, po tym jak odejdzie, wpada w kompletną pustkę. Więcej nadziei daje w tej materii buddyzm. Tam pies, podobnie jak inne zwierzęta, uczestniczy w wędrówce dusz. Człowiek może się wcielić w zwierzę i odwrotnie, zwierzę w człowieka. To kwestia karmy. Jeśli zasłużyliśmy sobie na cierpienia, możemy znaleźć się w skórze psa przywiązanego do budy, cierpiącego. Jeśli byliśmy przyjaźni, możemy przebudzić się w roli psa szczęśliwego, docenionego przez pana, sytego i radosnego. Buddyzm daje psu szansę, wierzy w jego duszę. A my? Wyjałowiona współczesność? Zazwyczaj w ogóle sobie takich pytań nie stawiamy.
Kiedy odchodzi kochany pies, przyjaciele, a nawet obcy ludzie współczują. Piszą na Facebooku, że jest im przykro, że łączą się w bólu. Należy im się za to wdzięczność, bo dzielą się swoją empatią. Ale czy to wszystko, co jest wyobrażalne? Czy nie ma czegoś ponad? Kiedy przed kilkoma dniami odszedł nasz pies, doświadczyłem...
Wybierz najkorzystniejszą ofertę i zyskaj dostęp do najważniejszych tekstów rp.pl z sekcji: Wydarzenia, Ekonomia, Prawo, Plus Minus; w tym ekskluzywnych tekstów publikowanych wyłącznie na rp.pl.
Dostęp do treści rp.pl - pakiet podstawowy nie zawiera wydania elektronicznego „Rzeczpospolitej”, archiwum tekstów, treści pochodzących z tygodników prawnych, aplikacji mobilnej i dodatków dla prenumeratorów.
