Tekst ukazał się w "Plusie Minusie" w lutym 2015 roku.
Powiedziała kiedyś w jednej z rozmów: „Mój uraz do wywiadów wziął się ze smutnych doświadczeń. Obroni się mówione, ale napisane... Nie mogę zabronić pisania o sobie. Tego nie mogę. Nie chcę tylko, żeby to było prywatne, żeby wyszło na wierzch, jaka jestem poza śpiewaniem. I boję się, kiedy o mnie piszą, bo od pewnego czasu wszystko ma charakter jakiś... klasycyzujący. Podsumowujący. Nawet te artykuły, których autorzy chcą najlepiej, są takie skończone. Nagrobne jakby. A może ja jeszcze coś zrobię, na przykład?".
Zawsze zachodzi pytanie, do jakiego stopnia tak wybitna artystka jak Ewa Demarczyk jest osobą publiczną, a do jakiego prywatną. A czy w określeniu „osoba publiczna" tkwi zobowiązanie do spotkań, wywiadów, pozowania do sesji fotograficznych?
W dzisiejszym świecie tabloidów i kolorowych tygodników „osoba publiczna" traktowana jest jak zwierzyna łowna, na którą sezon polowań tr...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
