W 1974 roku Fagen i Becker całkowicie poświęcili się nagraniom studyjnym i do końca dekady wyprodukowali pięć albumów, które ustanowiły nowy standard produkcji muzycznej. Wielu członków opuściło zespół ze względu na chęć grania muzyki na żywo, więc Becker (gitara, bas) i Fagen (instrumenty klawiszowe, wokal) zaczęli angażować muzyków sesyjnych do nagrywania poszczególnych partii w studio. Swym perfekcjonizmem oraz zamiłowaniem do współpracy z renomowanymi muzykami sesyjnymi, Steely Dan stworzyli koncept zespołu niewidocznego dla publiczności, lecz słyszalnego w jak najlepszej muzycznej oprawie.
Dwa pierwsze albumy grupy „Can’t Buy a Thrill” i „Countdown to Ecstasy” wykonane są przez oryginalny skład grupy, lecz już wtedy liderzy zespołu zaprosili do studia takich muzyków jak Elliot Randall (gitara) czy Victor Feldman (instrumenty perkusyjne). Ten drugi występował na każdym albumie Steely Dan do 1980 roku. Dwie pierwsze płyty grupy rozpoczynają również tradycję wykorzystywania bogatych aranżacji dętych oraz chórków, w których skład wchodził np. wokalista The Doobie Brothers, Michael McDonald.
Albumy „Pretzel Logic” i „Katy Lied” angażują m. in. perkusistę Jeffa Porcaro i gitarzystę Larry’ego Carltona, którzy również pozostali związani z grupą, aż do jej rozwiązania w 1981 roku. To właśnie podczas tych sesji Jeff Porcaro poznał Davida Paicha, z którym parę lat później założył zespół Toto. Wtedy również Steely Dan rozpoczął współpracę z basistą Chuckiem Raineyem. Utwory takie jak „Rikki Don’t Lose that Number”, czy „Bad Sneakers” pokazują w jaki sposób Steely Dan stworzyli fuzję jazzu i popu. Mieszają techniczność i biegłość instrumentalną muzyków sesyjnych oraz melodyjność pedantycznych kompozycji duetu. „Parker’s Band” czy „Your Gold Teeth II” pokazują zamiłowanie muzyków do tradycyjnego brzmienia jazzowego, o którym świadczy częstotliwość oraz jakość solówek wykonywanych przez sesyjnych instrumentalistów.
