Historia zaczyna się w latach 70. XIX wieku, kiedy Julian Józef Różycki, pochodzący z żydowskiej rodziny warszawski farmaceuta i społecznik, zaczął skupować na Pradze parcele wraz z budynkami między ulicami: Targową, Ząbkowską, Brzeską i Kępną.
Od początku bazar był ogrodzony, znajdowało się na nim tylko kilka drewnianych zadaszonych kramów z wieloma stanowiskami handlowymi, za które kupcy przez pierwsze lata nie płacili. Oficjalne otwarcie odbyło się w 1882 roku, co potwierdza prasowa notatka: „Znaczna część straganów przeniesionych po byłym bazarze, znalazła tu gościnny przytułek, co razem wzięte znakomicie się przyczynia do zatruwania powietrza".
Na żelaznej bramie otwierającej odrzwia figurował napis „bazar" w języku polskim i rosyjskim. O sprawy administracyjne – pobieranie opłat targowych i rozsądzanie sporów – dbał niejaki Manas Ryba, zausznik Juliana Różyckiego. Lecz wówczas bazar istniał jeszcze w cieniu wielkiego targu bydlęcego, z którego słynęła warszawska Praga. Ale już wtedy Różyc miał swój koloryt, który tworzyły jatki, kramy i stragany, a także resort gastronomiczny, w którym flaki i podroby z saganów konkurowały z minogami z cebrzyków.
Nieodłącznym elementem targowiska byli też oszuści sprzedający choćby „fałszywą biżuterię, a czasem i prawdziwą, ale za to kradzioną", a na końcu bazaru grasowali pośród chłopskich furmanek, naciągając na grę w „cetno i licho" przebiegającą według premiującej ich zawsze reguły: „Jak licho – to ja wygrywam, a jak cetno – to wy przegrywacie".
W 1901 roku przy ozdobnej bramie od strony Targowej stanął kiosk w kształcie olbrzymiego, 7-metrowego syfonu pomalowanego na niebiesko ze srebrnym czubem zwany „syfonią praską". W jego wnętrzu sprzedawano łakocie i napoje gazowane.
