Gmina może odliczyć VAT naliczony przy wykorzystaniu indywidualnego sposobu ustalania proporcji

Stanowisko organu podatkowego

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 23 października 2017 r. (sygn. 0114-KDIP4.4012.431. 2017.1.MP) uznał stanowisko gminy za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że zaproponowana metoda ustalania proporcji nie jest prawidłowa, a założenia przyjęte przy jej obliczaniu budzą wątpliwości. Może się bowiem zdarzyć sytuacja, w której liczba najemców wynajmowanej powierzchni sali wzrośnie (w tym samym czasie), co w konsekwencji spowoduje wzrost kosztów związanych z utrzymaniem i eksploatacją budynku, a nie przełoży się na zwiększenie liczby godzin, w których pomieszczenia będą udostępniane odpłatnie.

Ponadto, w czasie kiedy pomieszczenia sali są udostępniane odpłatnie, mogą służyć również w jakiejś części do wykonywania działalności innej niż gospodarcza (dotyczy to w szczególności pomieszczeń pomocniczych). To, że jakaś część obiektu może być wykorzystana w określonych godzinach na cele komercyjne nie oznacza bowiem faktycznego wykorzystania tej części obiektu na takie cele. Na przebudowę, rozbudowę i utrzymanie budynku sali ponoszone były/są wydatki, które mają zapewnić funkcjonowanie tego obiektu nawet wtedy, gdy nikt nie będzie z niego korzystał (godziny, kiedy obiekt jest zamknięty). Na powyższą interpretację gmina złożyła skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Wyrok WSA

Rozpoznając sprawę WSA w Warszawie zgodził się ze stanowiskiem gminy i interpretację uchylił. W ustnym uzasadnieniu wskazał, że w sytuacji, gdy w stanie faktycznym gmina wyraźnie wskazuje, że nie dojdzie do sytuacji, w której w tym samym czasie pomieszczenia sali będą wynajmowane zarówno na cele związane z działalnością gospodarczą, jak i na cele statutowe (niezwiązane z działalnością gospodarczą), podnoszenie przez organ podatkowy argumentu, że zachodzi obawa wystąpienia sytuacji w której liczba najemców wynajmujących powierzchnię sali lub pozostałych pomieszczeń wzrośnie w tym samym czasie, co w konsekwencji spowoduje wzrost kosztów związanych z utrzymaniem i eksploatacją budynku, a nie przełoży się to na zwiększenie liczby godzin, w których pomieszczenia te będą udostępniane odpłatnie – stanowi niedopuszczalną modyfikację stanu faktycznego.

W przypadku działalności gospodarczej prawo do odliczenia podatku VAT nie jest związane z faktycznym używaniem danego przedmiotu, lecz przysługuje z tytułu samego związku tego przedmiotu z działalnością gospodarczą i gotowości do używania go w takim celu. Błędne jest zatem uzależnianie prawa do odliczenia od faktycznego wykorzystania obiektu do działalności gospodarczej, czyli od faktycznego wynajęcia obiektu przez dany podmiot i korzystania z tego obiektu. Zdaniem sądu niezasadny jest również argument dotyczący wadliwości klucza powierzchniowo-czasowego z uwagi na jego stosowanie także do godzin, w których obiekt jest zamknięty. Gmina w zakresie w jakim prowadzi działalność gospodarczą w ramach danego obiektu, powinna być traktowana na równi z innymi podatnikami, którzy prowadzą działalność gospodarczą. Skoro przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą nie jest zobowiązany wyłączać z prawa do odliczenia wydatków dotyczących np. wykorzystywania obiektu w nocy, kiedy to faktycznie działalność gospodarcza nie jest prowadzona, to takie same zasady dotyczą gminy w zakresie w jakim działa ona komercyjnie. Wyrok nie jest prawomocny. ?

Komentarz eksperta

Agnieszka Bieńkowska, doradca podatkowy, partner w Gekko Taxens Doradztwo Podatkowe

Omawiany wyrok stanowi kolejny przykład kształtującej się coraz wyraźniej linii orzeczniczej potwierdzającej, że samorządy zobowiązane do dokonywania częściowych odliczeń podatku VAT naliczonego w oparciu o tzw. prewspółczynnik nie są zobowiązane do bezwzględnego stosowania metod i wzorów określonych w Rozporządzeniu Ministra Finansów z 17 grudnia 2015 r., a ponadto, że mogą w tym celu opracowywać własne klucze i metody. Każda metoda jest właściwa i reprezentatywna tak długo jak spełnia warunki wskazane w art. 86 ust. 2a-2b ustawy o VAT, tj. zapewnia dokonanie odliczenia podatku VAT naliczonego wyłącznie w odniesieniu do tej części kwoty podatku, która przypada proporcjonalnie na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane, a także obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na cele wykonywanej działalności gospodarczej oraz na cele inne niż działalność gospodarcza.