Na to pytanie minister finansów odpowiedział w niekorzystnej dla podatników [b]interpretacji ogólnej z 12 lutego 2009 r. (PK4/8012/18/LJO/09/58).[/b]
Wskazał, że w opisanej sytuacji za okres do końca 2008 r. odsetki powinny być naliczane według podstawowej stawki.
Innego zdania są jednak zwykle sądy administracyjne, w nielicznych jak dotąd wyrokach. W [b]wyroku z 18 listopada 2009 r. (I SA/Wr 1521/09) WSA we Wrocławiu[/b] słusznie orzekł, że z powołanej regulacji nie wynika takie ograniczenie.
Nie można go w szczególności wiązać z datą wejścia w życie art. 56 § 1a op.
Data ta powinna być traktowana jako graniczna dla złożenia korekty deklaracji (tylko z korektą złożoną począwszy od tego dnia wiąże się uprawnienie do korzystania z analizowanej preferencji), a nie dla okresu, w jakim możliwe jest stosowanie obniżonej stawki odsetek za zwłokę. Pogląd MF niweczy natomiast zamierzony przez ustawodawcę cel regulacji, jakim jest motywowanie podatników do dobrowolnych wpłat zaległości podatkowych.
Minister jednak, niestety, wyraźnie zdania nie zmienia, na co wskazuje treść interpretacji indywidualnych wydanych już po wskazanych orzeczeniach [b](por. np. pismo Izby Skarbowej w Warszawie z 7 maja 2010 r., IPPB3/423-80/10-2/GJ).[/b]
Ponieważ przepis wymaga wpłaty zaległości podatkowej w całości, niepełna wpłata nie daje uprawnienia do korzystania z tej swoistej ulgi. Należy tu zwrócić uwagę na treść art. 55 § 2 op. Zgodnie z tym przepisem jeśli wniesiona wpłata nie pokrywa zaległości wraz z odsetkami, zaliczana jest na poczet każdej z tych wartości proporcjonalnie (w tym stosunku, w jakim pozostają one do siebie).
Korygując i wpłacając podatek, należy więc starannie skalkulować odsetki, tak by wpłacona kwota rzeczywiście pokrywała w całości „dług” wobec fiskusa. W przeciwnym wypadku proporcjonalne rozliczenie spowoduje, że nie zostanie uregulowana cała zaległość, co uzasadni zastosowanie stawki podstawowej.
W pewnych sytuacjach, mimo złożenia prawnie skutecznej korekty, zastosowanie obniżonej stawki jest wyłączone. Przykładowo, gdy korekta dokonywana jest już po otrzymaniu zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli podatkowej, między kontrolą podatkową a postępowaniem podatkowym albo w wyniku czynności sprawdzających.
Jest to spójne z charakterem tej instytucji: chodzi o premiowanie autokorekty rozliczenia składanej z własnej inicjatywy podatnika, zanim jego poprawnością zainteresują się organy podatkowe. [/ramka]
Korekta naruszająca wyżej opisane ograniczenia będzie uznana przez organ za bezskuteczną. Prawo nie zna natomiast instytucji „nieprzyjęcia korekty” przez organ, który nie zgadza się z podatnikiem co do jej merytorycznej potrzeby lub formalnej prawidłowości [b](por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 lutego 2007 r., III SA/Wa 3851/06).[/b]
Jeżeli organ podatkowy poweźmie wątpliwości co do poprawności rozliczenia odzwierciedlonego w skorygowanej deklaracji, może wszcząć kontrolę lub postępowanie podatkowe albo zwrócić się do podatnika o wyjaśnienia w trybie czynności sprawdzających.
Jeżeli korekta wiąże się z nadpłatą – podatnik zapłacił podatek nienależnie lub w wysokości większej od rzeczywiście należnej – wraz ze skorygowaną deklaracją powinien złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Uzasadnienie przyczyn korekty i ten wniosek można wówczas pomieścić w jednym piśmie.
[i]Autorka jest doradcą podatkowym, menedżerem w Accreo Taxand[/i]