Medale ministra dla zasłużonych adwokatów

[b]Srebrne Medale Pamiątkowe ministra sprawiedliwości trafiły do mecenasa Zbigniewa Maciejowskiego oraz mecenasa Stanisława Maurera. Pośmiertnie otrzymali je także Andrzej Piotr Kern oraz Maria Budzanowska.[/b]

Uhonorowanych wskazał Zarząd Regionu Ziemi Łódzkiej NSZZ „Solidarność”. Wręczenie odznaczeń to część tegorocznych obchodów jubileuszu 30-lecia NSZZ „Solidarność”.

- Na medalach, które dzisiaj mam zaszczyt wręczyć wyryta jest maksyma: „nikogo nie uwięzimy bez wyroku sądowego”. Wy jako adwokaci – w tych szczególnych czasach - robiliście wszystko, aby zasada ta był przez wymiar sprawiedliwości respektowana – powiedział minister Krzysztof Kwiatkowski.

[b]Andrzej Piotr Kern[/b] (ur. 18 maja 1937 r. w Łęczycy, zmarł 29 listopada 2007 r.). Adwokat. W czasie odwilży „polskiego października” był jednym z przywódców Związku Młodych Demokratów.

W 1980 r. utworzył, wraz z grupą adwokatów i pracowników naukowych Uniwersytetu Łódzkiego, przy Łódzkiej Radzie Adwokackiej punkt konsultacyjny dla nowopowstającej „Solidarności”. Ekspert i doradca tego Związku. Gość honorowy I Krajowego Zjazdu NSZZ Solidarność w Gdańsku. W okresie stanu wojennego bronił czołowych działaczy łódzkiej Solidarności. Reprezentował Zakładowe Komitety Założycielskie NSZZ Solidarność w sprawach o ich zarejestrowanie; bronił również związkowców wyrzucanych z pracy. W sumie w latach 1964 – 1989 bronił w kilkudziesięciu procesach działaczy NSZZ „Solidarność” i opozycji antykomunistycznej. W tym okresie współorganizował przy kościołach Ojców Jezuitów i Najświętszego Zbawiciela w Łodzi pomoc prawną dla działaczy NSZZ Solidarność i opozycji, pozbawionych wolności lub wyrzuconych z pracy. Wspólnie z adwokatem Karolem Głogowskim prowadził tajne szkolenia związkowców na temat prawnych środków obrony w razie pozbawienia wolności oraz metod nacisku stosowanego przez funkcjonariuszy SB. W 1982 r. został internowany.

Od wprowadzenia stanu wojennego współpracował z Ojcem Stefanem Miecznikowskim. W duszpasterstwach ludzi pracy oraz środowisk twórczych wygłaszał prelekcje o prawach człowieka i prawach ludzi pracy - wynikających z międzynarodowych zobowiązań PRL-u. W latach 1984 – 1989 został współpracownikiem Komitetu Helsińskiego i uczestniczył w gromadzeniu dowodów komunistycznego bezprawia. W 1989, w trakcie obrad „okrągłego stołu”, podczas spotkania Lecha Wałęsy z działaczami NSZZ „Solidarność” w Łodzi, wszedł w skład, kierowanej przez o. Stefana Miecznikowskiego SJ, komisji powołanej do rozwiązania konfliktu w łonie „Solidarności” w regionie ZŁ.

Jako reprezentant Łódzkiego Porozumienia Obywatelskiego w wyborach do parlamentu 4 czerwca 1989 r. wszedł do Sejmu ze wspólnej listy opozycji (WKO i ŁPO). W 2001 r został powołany w skład Kapituły Medalu „O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13.XII.1981-4.VI.1989”, którym został odznaczony. Został wyróżniony odznaczeniami: „Adwokatura Zasłużonym” i odznaką „Za zasługi dla Miasta Łodzi”.

Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2001 r. został powołany w skład Kapituły Medalu „O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13.XII.1981-4.VI.1989”, którym został odznaczony.

[b]Stanisław Maurer[/b] (ur. 8 maja 1932 r. w Łodzi). Adwokat. W 1980 r. wstąpił do NSZZ „Solidarność”. W 1981 r. był ekspertem prawnym podczas I Krajowego Zjazdu „Solidarności” w Gdańsku. Po 13 grudnia 1981 r. podważał legalność wprowadzenia stanu wojennego oraz datę obowiązywania dekretu o stanie wojennym.

W powołanej do tego celu Komisji Interwencyjnej przy Okręgowej Radzie Adwokackiej w Łodzi uczestniczył w opracowaniu projektu wystąpienia do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o wykładnię art. 61 dekretu o stanie wojennym, która byłaby zgodna z kardynalną zasadą prawa karnego lex retro non agit, i występował w obronie tej zasady na łamach „Państwa i Prawa”.

Przystąpił do sekcji prawnej przy Ośrodku Pomocy Uwięzionym, Internowanym i ich Rodzinom przy kościele oo. Jezuitów, w Łodzi. Prowadził przy kościele wykłady dla działaczy związkowych z zakresu obowiązującego prawa związkowego, praw ludzi zwalnianych z pracy, a także instrukcje, co do postępowania w przypadku aresztowania. Bronił w ponad 20 procesach politycznych lat 80. Przekazywał redakcjom podziemnych pism: „Solidarni. Wiadomości wojenne” oraz „Biuletyn Łódzki” informacje z procesów, roztaczał opiekę nad uwięzionymi, odbywając wielogodzinne podróże do ZK w Braniewie, Barczewie, Hrubieszowie, Łęczycy, Łowiczu i Warszawie. Został odznaczony odznaką Naczelnej Rady Adwokackiej „Adwokatura Zasłużonym” (1995) oraz Medalem „O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 – 4 VI 1989” (2001).

[b]Maria Budzanowska [/b](ur. 16 kwietnia 1930 r. w Grodnie, zm. 23 lutego 1988 r. w Łodzi).

W Powstaniu Warszawskim brała udział jako nieletnia łączniczka, obok dwóch braci, w batalionie dowodzonym przez ich ojca ppor. rezerwy Teofila Budzanowskiego. P

o wprowadzeniu stanu wojennego interweniowała przeciwko pozbawianiu podstawowych praw więźniów politycznych, występowała w obronie adwokatów – obrońców działaczy opozycji – przeciwko szykanowaniu ich przez SB ówczesnego ministra sprawiedliwości, chroniła adwokaturę przed politycznymi ingerencjami w jej sprawy, podejmowanymi przez władze PZPR. Będąc posłanką na Sejm z listy Stronnictwa Demokratycznego, którego była członkiem, w dniu 26 stycznia 1982 r. zamanifestowała w Sejmie swoją postawę polityczną przeciwko stanowi wojennemu. Wraz z dwiema posłankami ze Stronnictwa Demokratycznego, w głosowaniu w Sejmie nad uchwałą o zatwierdzeniu dekretu o wprowadzeniu stanu wojennego, złamały dyscyplinę głosowania Klubu Poselskiego SD i wstrzymały się od głosu. Osiem miesięcy później, 8 października 1982 r., to samo grono posłanek, powiększone o kolejnych odważnych, wyraziło w głosowaniu w Sejmie sprzeciw wobec delegalizowania NSZZ „Solidarność”.

1 września 1983 r. została wybrana, jako pierwsza kobieta, Prezesem Naczelnej Rady Adwokackiej. W 1985 r. podjęła pracę zawodową w Łodzi jako adwokat, gdzie m.in. uczestniczyła w obronach politycznych. Wzywana była na rozmowy „profilaktyczne” przez SB. Odpowiadała w wieloletnim procesie toczącym się przeciwko niej przed sądem partyjnym SD. Za udział w Powstaniu Warszawskim została odznaczona Krzyżem Walecznych. W 2001 r. jej imię nadano Domowi Adwokata w Grzegorzewicach, a pięć lat później uhonorowano ją pośmiertnie odznaką „Adwokatura Zasłużonym”. Została odznaczona Medalem „O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13.XII.1981-4.VI.1989” (2001). W Post mortem została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).

[b]Zbigniew Maciejewski[/b] (ur. 8 listopada 1933 r. w Łodzi). Adwokat. Swoją, wiedzą służył rodzącemu się NSZZ ,,Solidarność”. W okresie stanu wojenne­go był czynnie zaangażowa­ny w działalność opozycyjną, bronił w procesach politycznych w Łodzi. Reprezentował w procesach m.in. robot­ników zwalnianych z pracy za organizowanie i udział w strajkach, m.in., ze skutkiem pozytywnym w pierwszej instancji, po strajku w PZPB „Pamotex” w Pabianicach. Pomagał w znalezieniu pracy represyjnie zwolnionych działaczy „Solidarności” – min. w 1983 r. załatwił zatrudnienie Longinowi Chlebowskiemu, którego po wyjściu z ZK w Hrubieszowie wyrzucono z łódzkiego MPK.

Został wymieniony w ra­porcie MSW dla KC PZPR z roku 1984, zarzucającym Naczelnej Radzie Adwokackiej tolero­wanie „negatywnej działalności poli­tycznej prowadzonej przez niektórych adwokatów”.