Sąd Najwyższy o zakresie tajemnicy adwokackiej

Sąd Najwyższy uznał, iż sądy dyscyplinarne zbyt szeroko zakreśliły obowiązek zachowania tajemnicy adwokackiej, rozciągając go na czynności o charakterze formalnym, niezwiązane treściowo ze sprawą, w ramach której udzielana była pomoc prawna. – Tymczasem to właśnie merytoryczne aspekty danej sprawy objęte są tajemnicą adwokacką – wskazał SN.

Jak przy tym zaznaczono, nie chodzi tu o sam związek między działalnością zawodową adwokata a pozyskaniem danej informacji, ale o powiązanie między pozyskaniem informacji a udzieleniem pomocy prawnej jako istoty wykonywania zawodu adwokata. - Chodzi więc o to, aby informacja miała bezpośredni związek ze świadczoną pomocą prawną – podkreślił SN, dodając przy tym, iż przekazanie przez klienta szerszych informacji powinno być dokonywane ze świadomością, że w pozostałym zakresie tajemnica zawodowa adwokata nie obowiązuje, lecz pozostaje pod ochroną pozostałych norm deontologicznych.

Odnosząc to do tej konkretnej sprawy SN stwierdził, iż skoro sądy dyscyplinarne uznały, że o fakcie niesporządzania sprawozdań finansowych obwiniony dowiedział się już po zakończeniu wykonywania usług prawniczych, przy okazji ustalania danych klienta w celu dochodzenia wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną, to wydaje się, iż uzyskane w tym zakresie informacje, choć związane były z wykonywaniem zawodu, to jednak nie zostały pozyskane w związku z udzielaniem pomocy prawnej.

Jednocześnie SN zauważył, iż jeżeli czyn adwokata nie stanowił naruszenia tajemnicy adwokackiej, to jednak naruszał godność zawodu adwokackiego i podrywał zaufanie do tego zawodu. – Należy pamiętać, że to właśnie na zaufaniu oparty jest stosunek klienta do adwokata (§ 51 k.e.a.) i stanowi ono wartość bardziej ogólną, a przy tym szerszą, niż tajemnica zawodowa, będąca jego szczególnym aspektem – napisano w uzasadnieniu.

Wyrok Sądu Najwyższego z 1 grudnia 2016 r. (sygn. akt SDI 65/16)