Muzykę mamy w genach

[b]"Rz": Na płycie "Gracias", wydanej zokazji60-lecia pani obecności na scenie, znalazła się piosenka "Oque sera" śpiewana w duecie z Chico Buarque. Wcześniej był album nagrany z Marią Bethanią. Dała się pani porwać nastrojowi brazylijskich brzmień, nie rezygnując z kubańskich rytmów... [/b]

[b]Omara Portuondo:[/b] Brazylia i Kuba mają wiele wspólnego. Dotyczy to także muzyki. Niewolnicy sprowadzani z Afryki zarówno na Kubę, jak i do Brazylii pochodzili z tych samych regionów. Mamy takie samo poczucie rytmu. Ich muzyka była znana i ceniona między innymi dzięki temu, że na organizowane u nas festiwale międzynarodowe zapraszano wielu muzyków z Brazylii. Marię Bethanię poznałam wiele lat temu. Cieszę się, że mogłyśmy się w końcu spotkać, by zaśpiewać piosenki, które ona uznała za ciekawe. Nic nas nie dzieli, a rytmy kubańskie podobają się wszystkim Latynosom. Możliwość połączenia ich z brazylijskimi uznałam za bardzo interesującą propozycję.

[b]Chociaż była pani sławna już przed"Buena Vista Social Club", po płycie i po filmie Wendersa pani życie bardzo się chyba zmieniło. [/b]

Już wcześniej ciągle podróżowałam, także po krajach Europy. Najpierw z żeńskim kwartetem wokalnym Las D'Aida, na którego występy zawsze był duży popyt. Ale po tym, gdy zaproponowano mi udział w projekcie Buena Vista, rzeczywiście pracuję i podróżuję dużo więcej. Cieszę się też większym uznaniem i ludzie teraz znają mnie o wiele lepiej.

[b]Czy chodziła pani do klubu Buena Vista? [/b]

W czasie, kiedy urządzano tam fiesty, byłam za młoda. Ale mieszkałam w Hawanie i wiedziałam, że takie kluby towarzyskie istnieją. Grano tam muzykę, uprawiano sporty, organizowano rozmaite imprezy kulturalne. A w soboty odbywały się tam wielkie bale z udziałem orkiestry. Jeden z muzyków skomponował danzón, który nazwał "Club Social Buena Vista". Dlatego pewnie klub stał się taki sławny, choć było ich na Kubie wiele.

[b]Czy myślała pani o nagraniu innych płyt z Ryem Cooderem, który na nowo odkrył Buena Vistę? [/b]

On nie był odkrywcą Buena Visty. Jest taka angielska firma, która zajmuje się muzyką świata. Ry Cooder był z nią związany jako producent. A w Anglii grało wtedy wielu naszych muzyków. Jeden z nich, Juan de Marcos Gonzalez, coś tam wtedy nagrywał z World Circuit Records Nicka Golda. Wiedział, co się działo w muzyce na Kubie, znał muzyków, których w Europie nikt nie słyszał. Zaproponował nagranie płyty z udziałem starej gwardii. Zgłosili się ci, którzy mogli. Ry Cooder wystąpił w roli producenta, a World Circuit –jako angielska marka płyty. Potem Ry Cooder porozmawiał z niemieckim reżyserem Wimem Wendersem i tak powstał film, dzięki któremu płyta miała ogromną międzynarodową promocję.

[b]Siostra Haydée, z którą występowała pani w kwartecie, została w USA. Nie myślała pani o wyemigrowaniu z Kuby? [/b]

Nie. Mieszkam na Kubie, bo chcę tam mieszkać, a ona w Stanach Zjednoczonych, bo postanowiła tam żyć. [b]Władze nie robiły pani trudności, na przykład przy wyjazdach? [/b]

Artyści nie mieli takich problemów. Ci, którzy nie chcieli żyć na Kubie, przenieśli się gdzie indziej. Ale ci, którzy woleli pozostać –tak jak ja i wielu innych, których znacie, bo również stali się sławni winnych częściach świata –żyli tu, wyjeżdżali, robili różne rzeczy. Wyjeżdżałam na podstawie umów o współpracy kulturalnej albo normalnych kontraktów.

[b]Ma pani w repertuarze piosenkę poświęconą Che Guevarze –"Hasta siempre Comandante"... [/b]

Jak wiele innych osób.

[b]Czy śpiewała ją pani z przekonania, czy było to inspirowane przez władze? [/b]

Che Guevarę kochało i nadal kocha wielu ludzi, bo to był wielki altruista.

[b]Czy to, że przed rewolucją występowała pani w Stanach Zjednoczonych i nagrywała tam płyty, nie zaszkodziło pani karierze na Kubie?[/b]

Przed zwycięstwem rewolucji nagrywaliśmy wszędzie. Jedną z najbardziej popularnych na świecie melodii, którą poznałam jeszcze jako dziecko, był "El Manisero". Problem powstał później. Z powodu złych stosunków ze Stanami Zjednoczonymi nie można było z tym krajem niczego negocjować. Nigdy nie brakowało nam ani autorów, ani piosenek, ani piosenkarzy. Na muzykę zawsze był popyt, zawsze byli chętni do wydawania płyt i do ich kupowania. Nadal nie podróżujemy po Stanach Zjednoczonych, ale jeździmy dużo po Europie –po Włoszech, Francji, Skandynawii, a także Japonii.