Justyna Kowalczyk: srebro jest wielkim sukcesem

Od dawna nie była pani tak blisko pokonania Marit Bjoergen.

– To mój najlepszy bieg w sezonie. I najbardziej waleczny w karierze. Szkoda, że nie wygrałam, jest mi smutno, przykro, ale jestem dumna, że się zmusiłam do takiego wysiłku. W pewnym momencie pomyślałam, że albo wygram, albo mnie pogotowie zwiezie. Nie było zwycięstwa, nie było pogotowia, ale srebro jest sukcesem.

Taki był plan, żeby pójść na całość od początku?

– Nie poszłam na całość. Poszłam mocno. Gdyby każdy bieg miał taki profil, tobym każdy tak zaczynała. Naprawdę wszystko przemyślałam, nie jestem durna. Miałam świetnie nasmarowane narty. Pierwsze cztery kilometry to był podbieg, moja najlepsza strona i musiałam to wykorzystać.

A czego zabrakło na ostatnich kilometrach?

Nie pamiętam. Ostatniego 1,5 km po prostu nie pamiętam. Wiem, że trener krzyczał do mnie. Widziałam, że Marit i Longa biegły razem, obok siebie, i że się ode mnie oddalały, pamiętam, że ktoś mnie przykrył za metą. To wszystko. Na pewno ostatnie dwa kilometry miałam słabsze niż Bjoergen i Saarinen, ale zrobiłam, co mogłam. Opadłam z sił, to, że Norweżka i Włoszka ze sobą współpracowały, nijak mnie nie tłumaczy ze straconego złota.

Został jeden indywidualny bieg – na 30 km. Teraz liczy się tylko to?

– Nie, wcześniej są jeszcze sztafety, dobra forma przygotowań. A 30 km? To będzie najtrudniejszy bieg sezonu, boję się go. Nie będę tam walczyć z Marit Bjoergen, będę walczyć z całą norweską drużyną. Będą we cztery i zrobią wszystko, żebyśmy z Charlotte Kallą, bo jesteśmy uważane za największe rywalki, dostały w kość po drodze. Bieg łyżwą ze startu wspólnego jest trudniejszy niż bieg klasykiem. Daje więcej okazji, żeby tu nadepnąć na nartę, tu na kijek. W telewizji tego nie widać, ale to wybija z rytmu. Obawiam się tego i mówię to głośno. Dlatego dzisiaj tak mi zależało, żeby pokazać, co potrafię najlepszego.

Zadowolenie ze srebra jest większe niż rozczarowanie brakiem złota?

– Powtórzę: srebro jest wielkim sukcesem. Ale jak 9 kilometrów biegniesz po złoto, upragnione, wymęczone, to masz prawo czuć się smutnym. I to jest smutek, który się da pogodzić ze szczęściem ze srebra. Przecież mogłam mieć brąz, Aino Kaisa Saarinen była tak blisko. Gratulacje dla niej, tak się ładnie pozbierała po kontuzji. Cieszę się, że wyścigi klasykiem już się w tych mistrzostwach skończyły, bo jeszcze jeden i pewnie by z nami wszystkimi wygrała.

Które srebro pani wyżej ceni: to czy z biegu łączonego?

– Za dużo wymagacie. Gdybym mogła, tobym teraz leżała w łóżku, tak jestem zmęczona. Póki się nie zregeneruję, nie potrafię się szczerze uśmiechać, może stąd wrażenie, że jestem smutna. Ale przecież  nawet po olimpijskim złocie nie skakałam z radości. To wszystko musi wsiąknąć i dopiero wtedy przychodzi refleksja. Teraz mogę powiedzieć tak: ten bieg przegrałam na własne życzenie, a łączony na życzenie Norweżek. Taka jest różnica. Ale muszę to sobie jeszcze poukładać w głowie.

Przegrałam na własne życzenie? Mocne słowa.

– Już taka jestem, że nie oceniam tylko innych. Zaczynam od krytykowania siebie. Nikt za mnie nie biegł i nikt za mnie nie przegrał. Jak masz na mecie 30 sekund straty, to możesz powiedzieć: Cholera, słaba byłam. A gdy prowadzisz 9 km i przegrywasz na ostatnim, to jak to nazwać? Na własne życzenie. Zrobiłam wszystko pięknie, ale czegoś zabrakło.

Podium było symboliczne: na nim trzy najlepsze narciarki ostatnich lat. Zresztą na szczęście nie ma w tych mistrzostwach żadnych niespodzianek, zawodniczek, które nagle zaczęły zadziwiać formą.

– To prawda, na podium tylko Petry Majdić nam do kompletu brakowało. Mówiłam do trenera jeszcze przed mistrzostwami, że na tak ciężkich trasach nie będzie żadnego przypadku. Niespodzianka może się zdarzyć na 30 km, bo to jest specyficzny bieg. Ale myślę, że na koniec i tak zostaną tylko najwytrzymalsze.

Pani, Bjoergen i Kalla?