Przyznanie Euro 2012 Polsce i Ukrainie wiąże się z kłopotami

UEFA powierzała w przeszłości prawo organizacji mistrzostw dwóm krajom. Jednak stosunki między Belgią a Holandią (Euro 2000) czy między Austrią a Szwajcarią (Euro 2008) nie były obarczone historycznymi konfliktami.

Gdy o organizację mundialu w roku 2002 starały się, niezależnie od siebie, Japonia i Korea Południowa, FIFA, kierując się zasadą, że futbol łączy narody, wybrała na gospodarzy obydwa kraje. Nie uszczęśliwiła żadnego, ponieważ w Seulu i Tokio żyła jeszcze pamięć o wojnie, w której Japończycy mordowali Koreańczyków. Ale mundial oba kraje zorganizowały, licytując się, kto zrobi to lepiej. Nikt nie wygrał.

Kłopoty z historią

Komitet Wykonawczy UEFA podjął w sprawie Polski i Ukrainy decyzję z naszego punktu widzenia szczęśliwą, ale dość karkołomną. To będą w praktyce mistrzostwa trzech krajów. Ze Lwowa jest bliżej do Gdańska niż do Doniecka. Wschodniej Ukrainie bliżej do Rosji niż do Lwowa.

Jeszcze przed ogłoszeniem wyboru gospodarza, w Cardiff, Witalij Kliczko powiedział, że gdyby Ukraina złożyła ofertę wspólnie z „braćmi z Rosji", byłoby przyjemniej. Ale Rosja nie chciała, trzeba było zaprosić Polskę, bo jako członek Unii Europejskiej zwiększała ukraińskie szanse na sukces.

UEFA połączyła nas jak FIFA Japonię z Koreą, ale Lwów nie może się w tej sytuacji odnaleźć. Mer Andrij Sadowy jest z innej formacji niż prezydent Wiktor Janukowycz, który w dodatku związany jest z Donieckiem. We Lwowie słychać głosy, że kłopoty miasta z przygotowaniami do Euro 2012 to efekt różnic między politykami. Co innego oficjalne deklaracje o wspólnej ukraińskiej sprawie, jaką jest Euro, a co innego praktyka.

We Lwowie jeżdżą tramwaje, trolejbusy i autobusy, ale na stadion nie można nimi dojechać, bo znajduje się za miastem i ma największe opóźnienie, porównywalne jedynie z Kijowem.

Kiedy dziennikarze sportowi z najlepszych europejskich pism zwiedzali Lwów, słuchali albo nie do końca prawdziwych, albo starannie wyselekcjonowanych informacji. Historia Polski stawała się nagle historią Ukrainy. Na rynku ważniejszy był dom, w którym jedną noc spędził car Piotr I, niż inne, należące do polskich królów.

Obok kościoła Dominikanów znajduje się pomnik Nikifora, przedstawionego jako ukraiński malarz z Łemkowszczyzny, jakby nie miał nic wspólnego z Polską. Obelisk w parku Stryjskim ma upamiętniać początek futbolu ukraińskiego w roku 1894, choć w istocie był to futbol polski. To już oczywiste fałszerstwo historii.

We Lwowie jest aleja Bohaterów UPA, pomnik Stefana Bandery odsłonięto już po przyznaniu nam prawa organizacji Euro. Najwięcej nacjonalistów mieszka właśnie tam. Mówiący po polsku Andrij Sadowy, pytany wielokrotnie o nadanie którejś z lwowskich ulic imienia Kazimierza Górskiego, zawsze zmieniał temat.

Kiedy pytałem jednego z jego zastępców o reaktywowaną Pogoń Lwów, nie bardzo wiedział, o co chodzi. Prezes Pogoni Marek Horbań wylicza listę przeszkód w działalności klubu, a polski konsulat nieoficjalnie to potwierdza. Nie ma czegoś takiego jak polskie ślady we Lwowie, a przecież ktoś to wszystko zbudował.

Słyszeliśmy więc o pochodzeniu austriackim, węgierskim, żydowskim, niemieckim, ormiańskim. A o katedrze łacińskiej nic, bo przecież tam śluby składał król Jan Kazimierz, a nawet w czasach najgłębszej komuny nabożeństwa odbywały się w języku polskim. Szansa na głębsze porozumienie między Lwowem a Polską przy okazji Euro została zaprzepaszczona.