Zarówno orzecznictwo sądowe, jak i doktryna nie szczędzą krytycznych uwag pod adresem [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=179014]ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (DzU nr 167, poz. 1398 ze zm., dalej: ustawa 2005)[/link]. Efektem tego była m.in. obszerna jej [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=184807]nowelizacja z 14 grudnia 2006 r. (DzU z 2007 r. nr 21, poz. 123)[/link]. Dorzućmy jeszcze jeden przykład potwierdzający słuszność takiej oceny, który nie znalazł odzwierciedlenia we wskazanej nowelizacji.
W tym celu trzeba nieco cofnąć się w czasie. Otóż 12 czerwca 2003 r. została uchwalona [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=170302]ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (DzU nr 139, poz. 1323)[/link]. W związku z nią jednocześnie została znowelizowana ustawa z 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (ustawa 1967) oraz kodeks postępowania cywilnego.
Wtedy właśnie ustawa 1967 na mocy dodanego art. 10 pkt 9 zwolniła przedsiębiorców od ponoszenia kosztów sądowych, jeśli dochodzili swoich należności – wskazanych we wprowadzonym do k.p.c. art. 485 § 2a – związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą. Przepis ten stanowił, iż w postępowaniu nakazowym sąd wydaje nakaz zapłaty na podstawie dołączonej do pozwu umowy, dowodu spełnienia wzajemnego świadczenia niepieniężnego oraz dowodu doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, jeżeli powód dochodzi zapłaty świadczenia pieniężnego lub odsetek w transakcjach handlowych określonych w ustawie z 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.
Ówczesny ustawodawca chciał w ten sposób zapewnić możliwość szybkiego i skutecznego dochodzenia roszczenia o zapłatę świadczenia pieniężnego oraz odsetek. W konsekwencji zaproponował poszerzenie katalogu dokumentów, na podstawie których sąd wydaje nakaz zapłaty.
Nowelizacja ta miała na celu także implementację przepisu art. 5 ust. 1 [b]dyrektywy 2000/35/WE[/b]. Ten zaś głosił, że państwa członkowskie zapewnią, aby tytuł egzekucyjny niezależnie od sumy długu mógł być uzyskany w ciągu 90 dni kalendarzowych od wniesienia pozwu lub wniosku wierzyciela do sądu albo innego właściwego organu, jeśli nie można zakwestionować długu czy aspektów proceduralno-prawnych.
