Działacz frankowy potraktowany jak przedsiębiorca

Werdykt ten zaskarżył RPO skargą nadzwyczajną. Rzecznik wytykał SO i SA, że ograniczyły się do badania nieważności tylko niektórych postanowień umowy kredytowej, a powinny były sprawdzić wszystkie klauzule umowy. Nie można bowiem zakładać, że powód jako tłumacz mógł ocenić ryzyka ewentualne zaciąganego kredytu. Takie podejście sprzeciwiło się konstytucyjnej zasadzie sprawiedliwości społecznej oraz pozbawiło powoda możliwości skutecznego dochodzenia swoich praw. A bank wykorzystał swoją przewagę informacyjną i negocjacyjną w tym kontrakcie.

Sąd Najwyższy (w składzie sędziowie Aleksander Stępkowski i Grzegorz Żmij oraz ławnik Radosław Jeż) oddalił skargę RPO. W pierwszej kolejności zwrócił uwagę, że RPO zarzucał zaskarżonemu wyrokowi SA nieefektywne zapewnienie powodowi ochrony konsumenckiej wynikającej z prawa europejskiego.

Jednocześnie jednak RPO pominął, że powód pozwał bank, który udzielił mu kredytu na cele bezpośrednio związane z prowadzoną przezeń działalnością gospodarczą (chodziło o budowę lokalu użytkowego, w którym miała być prowadzona ta działalność). Powód jednocześnie miał zaspokojone swoje potrzeby mieszkaniowe.

Dlatego Sąd Najwyższy nie mógł uwzględnić argumentacji RPO, który domagał się potraktowania przedsiębiorcy podejmującego czynności związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jak gdyby był konsumentem.

Sygn. akt: I NSNc 450/21