Pani premier w towarzystwie ministra pracy Oliviera Dussopta i ministra służb publicznych Stanislasa Guérini ogłosiła, że od 2030 r. wiek emerytalny zostanie podwyższony z 62 do 64 lat, pełne świadczenie będzie przysługiwać też osobom w wieku 67 lat. Osoby, które zaczęły pracować w wieku 16 lat, będą mogły iść na emeryturę po ukończeniu 58 lat, 16-18-latkowie w wilku 60 lat, a 18-20-latkowie w wieku 62 lat. Osoby, które nie zgromadziły wymaganego okresu składek, dostaną pełną emeryturę od 67 lat. Bez zmiany utrzymano tryb wyliczania emerytur indeksowanych do średniej zarobków z ostatnich 25 lat. W przypadku najniższych emerytur zostawiono jako podstawę zarobki z 6 ostatnich miesięcy pracy. Do późniejszej emerytury kwalifikuje się obecnie 5,7 mln pracowników sektora publicznego. W 2021 r. średni wiek odchodzących z pracy wynosił 62,5 lat i nieco ponad 61 lat w służbie zdrowia.
Czytaj więcej
W 2021 roku ponad 25 mld euro wpłynęło z Niemiec do budżetu UE, a największym odbiorcą netto była Polska – wynika z nowych danych agencji informacyjnej DPA.
Okres odprowadzania składek zostanie wydłużony do 43 lat od 2027 r., co zapewni dochód 17,7 mld euro kasom funduszu emerytalnego, który pokryje z nadwyżką przewidywany deficyt 13,5 mld euro. Resort finansów będzie dysponować nadwyżką 4,2 mld euro. Pozwoli mu ona finansować świadczenia osobom, które będą musiały wcześniej zrezygnować z pracy albo osobom niepełnosprawnym, które będą mogły i chciały pracować po ukończeniu 62 lat. Potrzebne będzie na to 3,1 mld euro rocznie. Dopłaty do uciążliwych zawodów, długiego czasu pracy i do najniższych emerytur będą wymagać 1,7 mld euro rocznie. Łącznie będzie to 4,8 mld. Brakujące 600 mln euro zostanie pokryte transferem składek z działu wypadków przy pracy. Pracodawcy ani pracownicy nie będą tym obciążeni — wyjaśnił minister Bruno Le Maire.
Minimalna emerytura zostanie podwyższona o 85 proc. minimalnej płacy gwarantowanej SMIC, czyli do 1175 euro netto po pełnym okresie odprowadzania składek. To będzie kosztować miliard euro rocznie. Minimalne emerytury będą zwiększane o 100 euro miesięcznie dla osób odchodzących z pracy od 1 września 2023. Dotyczy to pracujących na etacie, rzemieślników i rolników.
Zostały złagodzone kryteria uciążliwości pracy, co pozwoli skorzystać ze wcześniejszej emerytury 60 tysiącom osób pracujących w nocy, w systemie zmianowym, narażonych na różne ryzyka zawodowe. Policjanci, strażnicy więzienni, strażacy, pielęgniarki domowe, śmieciarze i pracownicy kanalizacji będą pracować o 2 lata dłużej, zachowując prawo do wcześniejszej emerytury w wieku 54-59 lat, zależnie od zawodu. Pozostali muszą mieć staż pracy minimum 17 albo 27 lat, zależnie od kategorii.
Czytaj więcej
Spadek działalności gospodarczej w strefie euro wystąpił też w grudniu, ale był mniejszy niż w listopadzie i październiku, we Francji był większy. Poprawa w sektorze prywatnym była większa w przemyśle niż w usługach. Również poza Francją.
Reforma przewiduje także likwidację wielu tzw. reżimów specjalnych wobec nowo przyjmowanych do pracy, zwłaszcza w transporcie miejskim w Paryżu (RATP), na kolei SNCF, w sektorze energetyki (prąd i gaz), w banku centralnym, urzędników w notariatach, członków Rady Ekonomicznej, Społecznej i Środowiska (CESE). Zostaną utrzymane niektóre reżimy specjalne krótszej pracy i wcześniejszego odchodzenia na emeryturę nielicznych kategorii zawodowych, np. marynarzy, pracowników Opery Paryskiej, Comédie Francaise, wolnych zawody, adwokatów.
Rząd spodziewa się, że reforma zapewni zwiększenie zatrudnienia seniorów w wieku 55-64 lat o 100 tys. do 2025 r. i o 300 tys. do 2030 r.
Trudna doga czeka ten projekt ustawy, bo 68 proc. Francuzów jest przeciwko podwyższeniu wieku emerytalnego do 64 lat — wynika z sondażu instytutu Ifop-Fiducial. Wrogo nastawione są organizacje związkowe. Laurent Berger, szef najbardziej reformatorko nastawionego CFDT uważa, że „ta reforma jest najbardziej gwałtowna od 30 lat”. Szef lewicowego CGT, Philippe Martinez z trudem powstrzymywał wściekłość. Osiem największych związków zawodowych zapowiedziało na 19 stycznia pierwszy „jour d'action”, dzień akcji mając nadzieję, że zapoczątkuje potężną mobilizację protestów przeciwko reformie w długim okresie.
