Mediolańczycy w warszawskim Teatrze Dramatycznym zaprezentowali swój głośny spektakl „Głosy wewnętrzne". Ich autor Eduardo de Filippo, to jedna z ważniejszych postaci włoskiego kina i teatru XX wieku. Największą popularność dały mu filmy Vittoria de Sici.
Miłośnikom teatru dał się poznać jako baczny obserwator nie tylko otaczającej rzeczywistości, ale też znawca mechanizmów ludzkich zachowań i psychiki. Nie od rzeczy była wieloletnia współpraca i przyjaźń z Luigi Pirandellem.
„Wewnętrzne głosy", które zrealizowane zostały na słynnej scenie Piccolo Teatro di Milano to przewrotna komedia, która mimo, że powstała przed pół wiekiem zachowała swój humor i ponadczasowe przesłanie. Granica między rzeczywistością a fikcją jest bardzo płynna. Bohater sztuki, Alberto zawiadamia policję o morderstwie, którego ponoć był świadkiem. Wizyta policji i drobiazgowe ustalenia nie potwierdzają jego opowieści. Alberto stwierdza z przerażeniem, że wszystko mu się przyśniło. Jego opowieść i ewentualne oskarżenia pod adresem sąsiadów, jako sprawców nie pozostają bez echa. Nakręcają spiralę absurdalnych podejrzeń i uzurpacji. Pojawiają się zaskakujące, czasem trudne do wyjaśnienia wydarzenia. Niektóre reakcje wymykają się spod kontroli.
Słysząc ciągle powtarzane przez bohaterów brednie zaczynamy traktować je jak rzeczywistość. Analogia do poczynań współczesnych polityków, wydaje się jak najbardziej uzasadniona. Spektakl mediolańskiego teatru Piccolo, który w warszawskim Teatrze Dramatycznym zakończył europejskie tournee, to pokaz bardzo precyzyjnej reżyserii Toniego Servillo, co w przypadku wielopiętrowej komedii jest szczególnie ważne.
Największym magnesem tej realizacji jest oczywiście Toni Servillo, wcielający się w postać głównego bohatera. Znakomity włoski aktor, odtwórca Jepa Gamberdelli w obsypanym nagrodami „Wielkim pięknie", tym razem również wcielił się w postać życiowego autsidera, zaskoczonego biegiem wydarzeń, których nieoczekiwanie stał się inicjatorem.
