Reklama

Szwedzki pocałunek

„Position of elsewhere” to trzyczęściowy spektakl taneczny w wykonaniu słynnego baletu Cullbergbaletten, z choreografią Johana Ingera

Publikacja: 19.04.2009 01:10

Foto: materiały prasowe

Anna Nowacka-Isaksson

Reklama

W drugiej części tancerka i tancerz wsysają się w siebie ustami jak na ekspresjonistycznym obrazie Edvarda Muncha „Pocałunek”.

Kenneth Bruun Carlson i Patricia Vázquez całują się i tańczą. Nie odrywając od siebie ani na chwilę ust, wiją się, uginają nad i pod sobą. Stanowią jedność. W opinii recenzentów ten pocałunek jest najprawdopodobniej najdłuższym w historii tańca.

Oswojony z postmodernistyczną obyczajowością widz zamiera w oczekiwaniu. Czy artyści wytrwają w tym zespoleniu i czy posuną się dalej w swej zmysłowej grze? Jednak nie. Po ponad trzech minutach tancerze odrywają się od siebie.

– W pierwotnej wersji zaplanowano, że tancerka i tancerz nałożą na zęby plastikowe wkładki ochronne, by mogli się swobodniej obracać – opowiada „Rz” Agnieszka Długoszewska, tancerka z „Position of elsewhere”. Polka występuje w Cullbergbaletten od dwóch lat, a na scenie od lat 12.

Choreograf jednak zrezygnował z pomysłu, bo naturalny pocałunek bez wkładek bardziej pasował do całości spektaklu. – Naturalnie, był bardziej prawdziwy, ale też bardzo trudny technicznie – tłumaczy tancerka.

Reklama

– „Position of elsewhere” nie opowiada historii – mówi Długoszewska. – Pierwsza część to budowanie napięcia. Ruch tancerzy nabiera coraz szybszego tempa, sprawia wrażenie, jakby nie można go było kontrolować.

I choć spektakl nie opiera się na jakiejkolwiek fabule, niesie ze sobą przesłanie. Ruchy tancerzy wyrażają znikomość kontaktów międzyludzkich w dzisiejszym społeczeństwie, gdzie nie ma miejsca na spotkania i emocje.

Sekwencja z pocałunkiem kobiety i mężczyzny nie jest jedyną w przedstawieniu. Jest też bowiem pocałunek na pożegnanie. Do jednego z 12 tancerzy podchodzą po kolei koledzy i koleżanki i cmokają go – w policzek, w czoło, w usta. Scena symbolizuje rozstanie choreografa Johana Ingera z zespołem baletu Cullberg, który istnieje od ponad 40 lat i którego on był artystycznym liderem przez ostatnie pięć lat.

Culberbaletten, jeden z najlepszych baletów na świecie, jest znany z tego, że wykorzystuje indywidualne cechy tancerzy i ich osobowości. Oprócz perfekcji warsztatowej choreografowie wymagają niekiedy od tancerzy, by wydawali na scenie pomruki, piski i grali swoje role jak w pantomimie, nierzadko z humorem. – Wielu tancerzy naszego baletu interesuje się filmem tanecznym, wielu maluje – opowiada Agnieszka Długoszewska, która sama pasjonuje się filmem. – To niezwykle wzbogaca taniec i działa inspirująco – dodaje.

Zdaniem Długoszewskiej obyczajowość w balecie się zmieniła. Pięć, dziesięć lat temu panowała moda na nagość i szokowanie. Dziś epatowanie widza ciałem jest passé. Zupełnie innego sensu nabiera jednak eksponowanie ciała jako instrumentu wówczas, gdy czyni to kultowa choreografka niemiecka Sacha Waltz, np. w przedstawieniu „noBody”.

Przy okazji pocałunku w balecie Cullberga chcę tylko jako widz wyrazić życzenie, by przyszli choreografowie słynnego zespołu nie dali się przypadkiem skusić takimi efektami na scenie, jak kopulowanie, onanizowanie się i załatwianie potrzeb grubszego kalibru do wiadra. To bowiem miałam możność oglądać na scenie Królewskiego Teatru Dramatycznego (sic!) w Sztokholmie w przedstawieniu „Cirkus Cirkör”.