Zagadkowy koniec kariery „króla Dawida”

David Petraeus osiągnął na drodze kariery wojskowej prawie wszystko, co może osiągnąć wybitny generał. W ostatnich latach był jednym z najpopularniejszych dowódców, bohaterem dwóch kampanii wojennych, podziwianą gwiazdą mediów (znalazł się nawet na krótkiej liście kandydatów do tytułu Człowieka Roku tygodnika „Time").

Choć w jego otoczeniu zaprzeczano temu, to w Waszyngtonie uparcie krążyły pogłoski o obudzonych ambicjach politycznych generała. Dlatego komentatorzy amerykańskich mediów zastanawiają się, czy jedyną przyczyną nagłego końca kariery 60-letniego obecnie Petraeusa mógł być jego pozamałżeński romans z autorką jego biografii Paulą Broadwell.

Kariera prymusa

Petraeus przez 37 lat służył w armii, przechodząc wszystkie szczeble kariery – od prymusa Akademii Wojskowej w West Point do zdobywcy Bagdadu i organizatora największego desantu helikopterowego w historii sił zbrojnych. Przeżył przypadkowy postrzał w klatkę piersiową, wyleczył się z raka, uniknął kilku ryzykownych sytuacji w warunkach bojowych.

W Iraku, gdzie został dowódcą sił amerykańskich, miejscowi nadali mu przydomek „król Dawid", nie tylko żelazną ręką rozprawiał się bowiem z powstańcami, ale z nie mniejszym zapałem kierował programem odbudowy kraju (osobiście nadzorował np. rekonstrukcję i otwarcie uniwersytetu w Mosulu). Uznanie zyskał także w Afganistanie, gdzie potrafił zdobyć się na słowa przeprosin po omyłkowym zabiciu cywilów w nalocie.

Kiedy u szczytu kariery wojskowej w sierpniu 2011 r. jako czterogwiazdkowy generał żegnał się z towarzyszami broni, by objąć stanowisko szefa CIA, został obsypany zaszczytami, a w przemówieniach porównywano go do największych amerykańskich generałów: Granta, Pershinga i Eisenhowera.

Wielu znajomych Petraeusa potwierdza, że do nowego, „cywilnego" zadania podszedł z wielkim entuzjazmem, twierdząc, że nie chce „kryć się za orderami". Komentatorzy domyślają się, że nowa funkcja to doskonały punkt wyjściowy do „ofensywy" na Biały Dom, gdzie mógłby znaleźć się choćby w roli wiceprezydenta.

Wszystko układało się doskonale aż do 11 września 2012 roku, kiedy to w libijskim Bengazi doszło do ataku na konsulat Stanów Zjednoczonych i śmierci czterech Amerykanów, w tym ambasadora Christophera Stevensa.

W Senacie USA działania CIA poddano ostrej krytyce, zarzucając agencji zaniedbania i słabe przygotowanie organizacyjne. Terroryści zdołali dobrze przygotować atak, mimo iż prezydent od czasu zabicia bin Ladena twierdził, że al Kaida została rozbita i pokonana, Petraeus został wezwany przed komisję Senatu ds. wywiadu. Nie zdążył jednak przed nią stanąć, gdy wyszedł na jaw jego związek z Paulą Broadwell.

Ten zbieg okoliczności dał komentatorom asumpt do rozlicznych domysłów. Najmniej prawdopodobne wydaje się podejrzenie, że Broadwell mogła być wykorzystywana przez obcy wywiad do skompromitowania wysoko postawionej osobistości. Jako major armii amerykańskiej, uznana autorka, analityczka i wykładowczyni uczelni wojskowych nie przypomina podstawianych celowo politykom króliczków Playboya.

Dlaczego teraz?

Problemem jest jednak nadal wyjaśnienie terminu i okoliczności rezygnacji Petraeusa – przed przesłuchaniem w Senacie, a jednocześnie tuż po wyborach prezydenckich. Według na ogół dobrze poinformowanego izraelskiego portalu Debka podczas przesłuchania mogły wyjść na jaw okoliczność szkodzące Obamie, stąd celowe opóźnienie dymisji złożonej ostatecznie dopiero po „wyraźnej sugestii"  dyrektora Narodowej Agencji Wywiadu Jamesa Clappera.

Aby uchronić walczącego o reelekcję prezydenta przed niewygodnymi pytaniami mediów, oficjalnie informację o romansie Patraeusa wręczono Obamie dopiero 8 listopada po południu, a więc już po wyborach.