Prawo i Sprawiedliwość próbuje od dwóch lat dostosować rzeczywistość instytucjonalną do swojej wizji sprawowania władzy. A wizja ta polega na usuwaniu przeszkód stojących na drodze do skuteczności, nawet jeśli trzeba w tym celu niektóre instytucje zniszczyć.
Świetnie widać to na przykładzie Trybunału Konstytucyjnego, którego autorytet w ciągu roku zmalał w sposób spektakularny – o ok. 13 proc. A jest to spadek w przypadku sądu konstytucyjnego bardzo istotny, bo decyzje dotyczące najważniejszych kwestii prawnych w państwie, tuż przed rozkręcająca się debatą nad zmianą konstytucji, to rzecz kluczowa.
Na politycznych wojnach traci też wojsko. Kontrowersyjna postać szefa MON Antoniego Macierewicza, który lideruje rankingom osobistej nieufności, rzuca cień na całą armię.
Podobnie rzecz się ma z policją, choć tu ważna jest też na pewno sprawa Igora Stachowiaka, który umarł na wrocławskim posterunku, rażony paralizatorem i bity w toalecie. A co z rządem i parlamentem? Tu ocena jest trochę lepsza, choć wartości, od których zaufanie jest liczone, są znacznie niższe niż np. w przypadku wojska. Można jednak zaobserwować wyraźny wzrost zaufania do obu tych instytucji.
Wygląda więc niestety na to, że cel, jakim jest podnoszenie własnych słupków zaufania kosztem instytucji, został przez rok spełniony...
Wyraźnie w tym rankingu traci także Kościół katolicki, w ciągu roku zaufanie do niego zmniejszyło się o ponad 5 pkt proc.
Wszystko to powoduje, że badani chętniej szukają instytucji, którym mogliby zawierzyć – na arenie międzynarodowej. Świetne wyniki i spory wzrost notuje sojusz północnoatlantycki. Nie udała się chyba także polityka PiS osłabiania polskiego euroentuzjazmu – Unii Europejskiej ufa 57 proc. badanych i jest to wzrost w porównaniu z rokiem 2016 o ponad 11 pkt proc.
Jakie konsekwencje może mieć ten uwidoczniony w badaniu IBRIS kryzys zaufania do instytucji? Niestety, narzucającym się wnioskiem jest stwierdzenie, że nie ma na razie mowy o powstrzymaniu fali wyjazdów młodych ludzi do pracy za granicą. A właściwie – co pokazują badania – nie do pracy, tylko do życia w miejscach, z którymi łatwiej się identyfikować w płaszczyźnie społecznej i publicznej.
