Jej przygoda z wojskiem zaczęła się jeszcze przed wojną, tuż po ukończeniu studiów matematycznych, kiedy nie tylko pracowała jako nauczycielka, ale też udzielała się społecznie jako instruktor Przysposobienia Wojskowego Kobiet. Brała udział w kampanii wrześniowej, a w czasie okupacji wstąpiła do Służby Zwycięstwu Polski, by pod koniec 1940 roku otrzymać przydział do Wydziału Łączności Zagranicznej Komendy Głównej AK. „Nawet w konspiracji, gdzie panuje anonimość, »Zo« stała się postacią legendarną (...) Uchodziła za człowieka ostrego i wymagającego od innych, ale najbardziej od samej siebie. Jej oddanie służbie graniczyło z fanatyzmem” – pisał w swej książce „Kurier z Warszawy” Nowak-Jeziorański.
Podczas wojny ponad 100 razy przekraczała granice III Rzeszy, przewożąc tajne dokumenty i informacje. Wyskakiwała z jadącego pociągu w ucieczce przed gestapo, podróżowała ukryta w zbiorniku wodnym lokomotywy, przedzierała się przez śniegi Pirenejów. Jednak swój najsłynniejszy rajd odbyła w 1943 roku jako emisariuszka gen. Stefana Grota-Roweckiego: przez Niemcy, Austrię, Francję, Hiszpanię i Gibraltar do sztabu gen. Sikorskiego w Londynie. Mikrofilmy zawierające poufne maszynopisy przewoziła wtedy w zapalniczce i w kluczach.
W czasie pobytu w Londynie skutecznie zabiegała o możliwość mianowania kobiet żołnierzy na stopnie oficerskie. Do okupowanego kraju wróciła 10 września 1943 r. zrzucona na spadochronie jako – jedyna w historii – kobieta cichociemna. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim, dosłużyła się najpierw stopnia kapitana, a potem majora Wojska Polskiego.
Po wojnie działała w antykomunistycznej organizacji Wolność i Niezawisłość, za co na początku lat 50. została aresztowana przez UB. Pod zarzutem szpiegostwa przesiedziała w więzieniu cztery lata. Po 1989 roku otrzymała wszystkie chyba najważniejsze państwowe odznaczenia, w tym Order Orła Białego. Przed rokiem, jako druga kobieta w historii Wojska Polskiego, została awansowana przez prezydenta Kaczyńskiego na stopień generała brygady. Dziś Elżbieta Zawacka mieszka w Toruniu. Jej wspomnienia zostały nagrane przez Muzeum Powstania Warszawskiego, gdzie także można ich wysłuchać.
