– Nie zajmuję się marchewkami – mawiał czołowy jastrząb w administracji Busha, były ambasador przy ONZ John Bolton. Obama miał do niedawna odmienne podejście, co docenił komitet w Oslo, przyznając mu Pokojowego Nobla. „Dialog i negocjacje stały się preferowanymi instrumentami rozwiązywania nawet najtrudniejszych konfliktów międzynarodowych”, czytaliśmy w uzasadnieniu.
Innymi słowy: Obama wyciągnął marchewki z lodówki i schował kije do piwnicy. Jego polityka wobec Iranu była najlepszą tego ilustracją. Wyciągał oliwną gałązkę ku Teheranowi jeszcze zanim został prezydentem. Już podczas walki o prezydencką nominację własnej partii mówił o gotowości do rozmów z irańskimi przywódcami, narażając się na krytykę ówczesnej rywalki Hillary Clinton.
Potem były życzenia, jakie – już jako prezydent – złożył w specjalnym telewizyjnym przesłaniu przywódcom i narodowi irańskiemu z okazji perskiego Nowego Roku. Sugerował wtedy możliwość otwarcia współpracy handlowej i politycznej. Wymowna była też cicha reakcja Waszyngtonu na antyrządowe rozruchy, jakie wybuchły w Iranie po wyborach. W odpowiedzi na słowa krytyki zwolennicy prezydenta odpowiadali wtedy: zamiast podburzać Irańczyków, by zmienili reżim, Obama chce skłonić reżim do zmiany zachowania.
Co administracja Obamy uzyskała w efekcie tej marchewkowej ofensywy? Puste obietnice. Teheran zwodzi Zachód, tak jak zwodził wcześniej, starając się zyskać na czasie, by zakończyć prace nad pociskami nuklearnymi i zmienić reguły gry.
Ostatnie decyzje Waszyngtonu wyraźnie wskazują na to, że Obama postanowił uzupełnić swój arsenał o twarde środki perswazji. Wydaje się zresztą, że kij wywiera na Teheranie większe wrażenie niż marchewka. Prezydent Mahmud Ahmadineżad natychmiast stwierdził, że jednak pasuje mu zachodnia propozycja w sprawie wzbogacania uranu. Nie można oczywiście wykluczyć, iż jest to kolejny wybieg, ale sama szybkość reakcji Ahmadineżada daje do myślenia. Nie jest tylko jasne, na ile realne są militarne i polityczne groźby słabnącego amerykańskiego mocarstwa.
