Uważam, że rolą polskiej kinematografii powinno być opowiadanie naszych historii. Przecież nikt tego za nas nie zrobi. Dobrze się dzieje, gdy takie dzieła są zauważane za granicą, dostają nagrody - bo to świetna promocja i filmu, i naszego kraju. Ale najważniejsza jest więź z widzem.

I przyznaje, że wsparcie PISF dla takich produkcji to "zamierzona polityka", bo:

Przez wiele lat w Polsce właściwie nie powstawały filmy historyczne. Dlatego przyjęliśmy od samego początku - a ja kieruję PISF od 2005 r. - że trzeba tę sytuację zmienić. Choć ciągle przychodzi nam to z różnym skutkiem. Bardzo ubolewam, że do dziś nie udało nam się wyprodukować filmu o Powstaniu Warszawskim.

Ale jest scenariusz filmu "Miasto" Jana Komasy - a PISF właśnie mu przyznał dofinansowanie w wysokości 6 mln zł. 

I liczę, że na wiosnę wreszcie ruszą do niego zdjęcia - choć i tak uważam, że to późno, liczyłam, że zdjęcia zaczną się przynajmniej rok wcześniej. Ale generalnie cieszę się, że udało nam się namówić środowisko filmowe do zajęcia się tematyką historyczną, bo ta dziedzina była bardzo zaniedbana. Wiadomo, że takie filmy kosztują więcej, poza tym przez lata wielu kwestii celowo nie poruszano, na przykład tematu zbrodni w Jedwabnem.

Pytana o to, że "1920. Bitwę warszawską" zrobił i nestor i " skończyła się klapą" – odparła:

To był projekt filmu na bardzo ważny temat - polskiego wielkiego sukcesu militarnego i politycznego. Do tego realizowanego nowocześnie - w 3D. Do kin poszło 1,5 mln widzów.

I wskazała też, że na tym rola PISF się nie kończy. Wspiera debiutantów i twórców próbujących zrobić swój drugi film. Odorowicz wskazuje też na ewolucję, jaką przeszedł język kina:

Dziś wszystko musi być szybsze, pokazane w sposób bardzo wyrazisty. Młodzież reżyserska całkowicie inaczej komunikuje się z widzem niż starzy mistrzowie. Dziś podczas montażu filmu myśli się przede wszystkim o tym, jak można go jeszcze bardziej skrócić, zagęścić fabułę. Właśnie to sprawia, że współczesne produkcje są bardzo mocne, "Róża" czy "Dom zły" - poprzedni film Smarzowskiego - są na to świetnym przykładem. Ale mamy też twórców, na przykład Andrzeja Jakimowskiego, tworzących dzieła niemal neoromantyczne, filmy delikatne, jak ognia unikające współczesnego tempa, dosłowności. 

Odorowicz dodaje:

Ten nowy język to nie tylko forma, to także środek wyrazu, który pomaga przekonać widza do filmu. Bo kino musi być przede wszystkim wiarygodne. Sztucznie powymyślane historie, niepogłębione postacie to gwarancja tego, że film jest nieudany. W kinie trzeba bowiem pokazywać ludzi prawdziwych.