Agnieszka Romaszewska-Guzy: Układ rządzi i niszczy TVP

W telewizji publicznej rządzi polityka, a raczej koteryjno-polityczny układ. I każdy awans jest polityczny. Dymisja również.

Agnieszka Romaszewska-Guzy opowiada: 

Po prostu pewnego dnia wezwał mnie wiceprezes TVP Marian Zalewski…

…Wiceminister rolnictwa z PSL, który przyszedł na Woronicza w ramach odpolityczniania TVP. 

…I wręczył mi pismo podpisane przez prezesa Brauna, który chyba boi się ze mną rozmawiać. (…)

Bo PSL ma dostać wszystkich dyrektorów ośrodków?

Czytam o tym w gazetach…

A jak wyglądało spotkanie z ministrem Zalewskim?

Z prezesem Zalewskim.

Minister to tytuł dożywotni, nie obniżajmy rangi postaci.

Naprawdę nie potraktowano mnie najgorzej, nie zrobiono mi specjalnej osobistej krzywdy. Po prostu dostałam wypowiedzenie ze skutkiem natychmiastowym i tyle.

Nie chodzi pani o forsę i pozycję?

Zupełnie nie! Nadal mam pracę w TVP, zarabiam tyle, ile zarabiałam, jestem dyrektorem, więc to nie o to chodzi. Po prostu zabrano mi pracę, którą nie tylko bardzo lubiłam, ale i naprawdę dobrze wykonywałam. Najbardziej przykre było to, że stało się to z dnia na dzień... A właściwie nie, wcale nie forma była najgorsza, tylko sama istota. Po prostu było mi strasznie przykro.

Twórczyni i – wciąż dyrektor kanału TVP na Białorusi – tłumaczy na swoim białostockim przykładzie machanizm konfliktów na styku telewizji i polityków:

Każdy polityk, a poseł Jurgiel nie jest tu wyjątkiem, bardzo chce, żeby go pokazywać w telewizji. I jest tylko jedna rzecz, której polityk chce bardziej – żeby nie pokazywać jego konkurenta. A kto jest konkurentem? Oczywiście kolega partyjny! Nie rywal z innej partii, ale z własnej.

Tak było zawsze?

To mi mówi 20-letnie doświadczenie pogłębione ostatnimi dwoma laty w Białymstoku. I tak naprawdę wszystkie moje konflikty z politykami miały ten kontekst – pokazywaliśmy nie tych ludzi, których powinniśmy.

Popadła pani też w konflikt z jedną z frakcji PO.

Czytałam o tym, że nie lubił mnie poseł Raczkowski, a poseł Żalek swoje zastrzeżenia przekazał mi wprost, co sobie cenię.

O co poszło?

O to samo: pokazywaliśmy ich konkurentów (…).

Tylko partie solidarnościowe miały do pani pretensje?

SLD też mnie atakowało, głównie Eugeniusz Czykwin, który popiera Łukaszenkę, więc nie mogła mu się spodobać moja działalność. Ale powtarzam, nie demonizujmy tych ataków, nie nękano mnie strasznie. Mnie się tam bardzo dobrze pracowało(...)

Bardzo pani zależało, by być szefową jednego z najmniejszych ośrodków telewizyjnych.

Ja mam bardzo pozytywistyczną naturę i lubię, jak coś się daje zrobić, posunąć sprawy do przodu, coś stworzyć. A na prowincji to się daje zrobić, w przeciwieństwie do centrali – i to nie tylko centrali telewizyjnej – gdzie to jest niemożliwe, poblokowane. Telewizja w Warszawie jest tak spatologizowana, a jednocześnie tak spetryfikowana, że ani w prawo, ani w lewo – nic się nie da.

A tam się dało?

Mogłam robić fantastyczne rzeczy. Poza tym regiony nie istnieją bez wymiany informacji. Nie da się stworzyć więzi społecznych, nie da pielęgnować lokalnych odmienności bez informacji. Dlatego tak ważne są ośrodki regionalne telewizji i publicznego radia. Bo co jest poza nimi? Słabe, niedoinwestowane i malutkie gazety lokalne, żyjące z reklam urzędów, agencji, funduszy. A pieniądze rządzą światem i z kogo żyjesz, temu służysz. Oczywiste jest, że czegoś bardzo złego o swych sponsorze nie napiszą.