Nazwijmy rzecz po imieniu: to, co odbywa się w Polsce, wykroczyło już poza ramy zwykłej rywalizacji politycznej. W naszym kraju toczy się zimna wojna domowa. Zazwyczaj w takich sytuacjach do akcji wkraczają dostojni mędrcy narodowi, powszechnie uznawane autorytety, przywódcy religijni i apelują o uspokojenie atmosfery. Tyle że nie ma już ludzi, którzy mogliby stanąć ponad podziałami. Polskie społeczeństwo rozpadło się na nienawidzące się plemiona polityczne z własnymi wodzami, totemami, mitologiami, kapłanami. Nie ma już wspólnych tradycji, symboli ani wartości. Nie ma nawet wspólnego państwa, bo wyznawcy IV RP kontestują instytucje Rzeczypospolitej.

Ale Maziarski na tym nie poprzestaje i proponuje rozwiązanie:

Jedyna nadzieja, że po rozum do głowy pójdą wodzowie poszczególnych plemion i spróbują ostudzić swoich ludzi, co utoruje drogę do rozładowania konfliktu. W tej chwili nic na to nie wskazuje, ale nie musi to być naiwna utopia - w nieodległej historii mieliśmy przykład takiego właśnie zakończenia zimnej wojny domowej. Nienawiść dzieląca Polaków po wprowadzeniu stanu wojennego była większa niż ta dzisiejsza, a mimo to liderzy wrogich obozów po ośmiu latach bezskutecznych zmagań, widząc, że nie są w stanie przeciwnika zmiażdżyć, zaczęli rozmawiać. Ostatecznym rezultatem był pokój zawarty przy Okrągłym Stole. Może warto odwołać się do tamtych doświadczeń?