Przed tym posiedzeniem w partii panowały burzliwe nastroje.

Pojawiały się ukryte groźby o odwołaniu Janusza Piechocińskiego z funkcji prezesa. A ostatecznie wszystko rozeszło się po kościach. Tylko duszna atmosfera pozostała.

Trudno powiedzieć, co przeważyło u ludowców – czy niechęć do kolejnej zmiany po niespełna roku, czy mądrość ludowa mówiąca, że nie zmienia się koni podczas przeprawy przez rzekę, a lidera podczas kampanii wyborczej.

Możliwe zresztą, że cała gadanina o odwołaniu prezesa miała na celu wyłącznie wywarcie na niego presji, żeby bardziej liczył się z wewnątrzpartyjną opozycją.

Bo przecież pretensje do niego nie znikły: o to, że poparcie nie wzrosło, jak obiecywał, że PSL nie zdobyło nowych wyborców, że partia mniej się liczy w koalicji niż dawniej, a nowy prezes tak samo jak stary nie ma dość czasu dla działaczy terenowych.

Stanisław Żelichowski otwarcie mówił jeszcze przed posiedzeniem Rady Naczelnej, że część wybor- ców PSL ciągle uważa, iż prezesem partii jest Waldemar Pawlak, bo obecny lider jest mało rozpoznawalny mimo prawie roku kierowania partią.

Piechociński nie mógł sobie odmówić nawiązania do pogłosek o narastającym niezadowoleniu.

W wystąpieniu otwierającym posiedzenie Rady Naczelnej, w części otwartej dla mediów, odesłał wszystkich krytyków do ciężkiej pracy, mówiąc, że to jest najlepsza droga do odzyskania utraconych wpływów.

Widać było jednak, że jego słowa nie wywarły na zebranych większego wrażenia. Co więcej, w momencie gdy prezes mówił o specjalnych strefach ekonomicznych, mało kto go słuchał.

Działacze pogrążeni byli w rozmowach, co w partiach rzadko się zdarza podczas wystąpień liderów.

Wszystko jednak wskazuje na to, że Janusz Piechociński dotrwa na stanowisku prezesa partii do majowych wyborów do Parlamentu Europejskiego.