Duma na dłuższej nodze - felieton Anny Kozickiej-Kołaczkowskiej

Któż w ogóle by o czymś takim marzył jeszcze niedawno, kiedy nieroztropny reporter dybał na najlepszego piłkarza wśród premierów kimającego na jakimś fotelu, podczas gdy nadęte, brukselskie ważniaki żarły się przy stole o byle co. Załatwić sobie dwa i pół roku dobrze płatnej laby ku powszechnej euforii ogółu, to koncyliacyjne mistrzostwo świata. Niespełna dekadę temu dwa lata, i to bezpłatnych, wakacji przekraczały wyobraźnię fanów klasyka fantastyki Juliusza Verne.

Cieszą się wszyscy. Na zamknięcie okienka z sympatycznym misiem ze słowami: „A teraz, drogie dzieci, pocałujcie mnie w d…"¹ strzelają korki od szampana nie tylko w rezydencjach elegantów tonących na Titanicu sondaży, ale także w siermiężnych kanciapach niewysportowanych wrogów. Pax, pax, pax vobiscum! - spływa czarodziejskie zaklęcie na trudną ojczyznę ciągnącego resztą tchu orła.

Znienacka, narodowa duma - specjalność z gruntu folklorystyczna - pieje wniebogłosy, niczym, nie mniej obciachowy dotąd dla chłopskiego wnuka, barwny kogut z łowickiej wycinanki. Jakie to słodkie, kiedy nieszczęśliwie dotąd pokarane polskością lemingi nadymają się lżejszym od powietrza hajem szaleńczego patriotyzmu i wirują w podniebnym przestworzu. Na skrzydłach z ulubionych gazet żeglują tam wraz ze swoimi ukochanymi telewizorami w objęciach.

Nadejszła zatem wiekopomna chwila efektów apeli o narodową dumę do tłuszczy bez tożsamości. Niedawnym krytykantom zrywów w imię Boga, Honoru i Ojczyzny dziś omal nie przychodzi rozpuknąć się od wartości. Kibolska praca u podstaw na ugorze pojęć patriotyzmu wydała swoje owoce. Nie na darmo poszła policyjna służba, medialne wciry, fioletowe siniaki i imponujące, historyczne oprawy przemycane na piłkarskie stadiony. Przy okazji wyszło na jaw, że JPII był również wielki, a najnowsza, narodowa fantazja leminga na ten temat powalić może wytrzymałego miłośnika etosu Łupaszki.

A propos…miałybyż plotki o rychłym wakacie na Stolicy Piotrowej okazać się jawą? Wprawdzie, pisanie długich encyklik, to nie urlop na Bali, ale przyznam ( tym razem ) szczerze, że sama, rzeczywiście, tysiąc razy bardziej wolałabym zastąpić na stanowisku Franciszka, niż…eee… van Rompuya. Choć za pozwoleniem, Franciszek stworzył tyleż samo razy ( tzn. tysiąc ) mniej poważnych dzieł dla potomności, niż nasz JPII, ale, jak wiadomo, nawet bibliotecznemu molowi Ratzingerowi w części nie udała się taka sztuka. Mimo to, po dwóch rundach wakacji w Radzie Europejskiej nazwisko van Rompuya kojarzy na świecie może promil ziemskiego zaludnienia, a imię Franciszka jednak już dziś znaczy dużo więcej, niż marka Bee Geesów.

¹ d... – patrz - fraza „chdikk" z nielegalnego nagrania sfer najwyższych

Niespodziewani nuworysze patriotyzmu od lat lekceważą napomnienia mojego, ulubionego poety. Na przykład, takie:

„Polsko! lecz ciebie błyskotkami łudzą!

Pawiem narodów byłaś i papugą;

A teraz jesteś służebnicą cudzą —

Choć wiem, że słowa te nie zadrżą długo

W sercu — gdzie nie trwa myśl nawet godziny”.

( Juliusz Słowacki, „Grób Agamemnona” )

W imię miłości do Słowackiego łatwo zniosę nawet drwiny z cynicznego nabijania „wierszówki” drogą poetyckich cytatów, ale dziś i ja, popadłszy w równie nagłe a niespodziewane, patriotyczne przymierze z lemingiem, widzę honorowe wyjście z sytuacji, gdy Polska w Europie właśnie zaczęła znaczyć tak wiele, jak zapewnia nas …eee…van Rompuy.

Otóż myślę, że nawet zakompleksiony głupek, który w czeskiej Pradze zamawia piwo i knedliki po angielsku rozumie, iż w zaistniałej sytuacji ryzykuje zsinienie kciuków, ponieważ wypolerowanie angielszczyzny w trzy miesiące udaje się w realu tylko blondynkom i jest nieco bardziej absorbujące od polerowania obuwia. Obywatelu, weźmy więc tę przeszkodę po sarmacku! Lemingu dumny z Ojczyzny, przygarniam cię do serca.

Trzeba nam najpierw zabić ćwieka Francuzom jednym, podstawowym pytaniem, czy jeżeli przybędziemy do kraju Frau Anieli upomnieć się o mniejszość narodową braci Słowian Łużyckich z okolic Budziszyna, to czy możemy liczyć na udostępnienie nam tego towaru, który dostarczają oni do sklepów dla zielonych ludzików na Wschodzie. W ciągu trzech miechów, nawet na wczasach, da się przecież takie pytanie wykuć po chińsku, nie tylko w języku Szekspira. W razie językowej załamki w decydującej chwili, można wesprzeć się tłumaczem. Szczególne krycie się z naszym towarem jest bez sensu, bo procedury karnego wyrzucania z Unii za rozbijactwo, nielojalność i niezdolność do europejskiego z nami konsensusu, jak się przekonujemy na francusko - niemieckim przykładzie, i tak nie ma.