Jeśli po raz trzeci „będziemy mieli Budapeszt w Warszawie”, stanie się tak nie dlatego, że chce tego większość Polek i Polaków, lecz z powodu niefrasobliwości liderów opozycji. Bo różnica między zwycięstwami Viktora Orbána a Jarosława Kaczyńskiego jest taka, że na tego pierwszego głosuje zazwyczaj większość Węgrów, podczas gdy temu drugiemu sprawowanie władzy zapewnia zdecydowana mniejszość głosujących obywateli Polski, a większość sejmową zyskuje dzięki błędom przywódców anty-PiS-u.

Podkreślmy na początku, że wszystko w tej kampanii jest wciąż możliwe i trzecia kadencja Zjednoczonej Prawicy nie jest przesądzona, ale gdyby tak właśnie się stało, to nie dzięki jej zwycięstwu na skalę Fideszu, ale po raz kolejny za sprawą błędów opozycji.

Polska i Węgry. Dwie różne skale poparcia dla rządu

Bo Kaczyński nie może nawet marzyć o tej skali poparcia, jaką cieszył się i cieszy Orbán na Węgrzech.

Czytaj więcej

Publicystyka

Marek Migalski: Sukces KO będzie w znanej mierze osobistym sukcesem Donalda Tuska. Porażka też

Szczególnie trzy nazwiska, które pojawią się na listach KO, wzbudziły sensację: Michała Kołodziej...

Przyjrzyjmy się wynikom Fideszu w poszczególnych elekcjach – w 2010 roku było to poparcie na poziomie prawie 53 proc., w 2014 – 45 proc., w 2018 – blisko 50 proc., a w 2022 roku przekroczyło 54 proc.

Jeśli weźmiemy jeszcze pod uwagę specyfikę węgierskiej mieszanej ordynacji do jednoizbowego parlamentu (ponad połowa mandatów jest obsadzana w systemie większościowym), to zrozumiemy, że opozycja po prostu nie miała szans w kampanii. Po prostu, większość aktywnych politycznie obywateli w kolejnych elekcjach przedłużała władzę Orbánowi.

Kaczyński może tylko śnić o takim poparciu – jedynie w 2019 roku nieco zbliżył się do wyników swego idola znad Dunaju, bo ZP dostała wówczas 43,5 proc. ważnie oddanych głosów. Ale cztery lata wcześniej było to tylko 37,5 proc. W dodatku nasza ordynacja jest proporcjonalna, a więc trudniej w jej ramach uzyskać większość w Sejmie niż w przypadku węgierskiej ordynacji mieszanej.

Wniosek jest jeden – owszem, Polacy masowo głosują na PiS, ale władzę daje mu od 2015 roku niefrasobliwość liderów opozycji. Przed ośmioma laty byli to przywódcy lewicy, którzy zaryzykowali start w ramach koalicji i nie przekroczyli progu 8 proc. Dziś są to właściwie wszyscy liderzy opozycji… z wyjątkiem lewicy.

Czytaj więcej

Publicystyka

Marek Migalski: Wyborcy wolą kelnerów czy kowbojów?

Jaka powinna być w kampanii strategia „partii drugich”?

Anty-PiS mógł pójść do wyborów w czterech układach – jako jedna lista, jako dwa bloki (KO/PL2050/PSL oraz osobno Lewica), w takim kształcie jak obecnie oraz jako cztery osobne komitety.

Interesy partyjne ponad zysk całej opozycji

Dwa pierwsze układy dawały opozycji pewność zwycięstwa i przejęcia władzy, ostatni – pewność przegranej. Zdecydowano o wyborze trzeciego układu, który może skutkować pokonaniem Zjednoczonej Prawicy, ale nie daje takiej pewności. Piszę „zdecydowano”, choć trzeba byłoby napisać „zdecydowali” – Donald Tusk, Władysław Kosiniak-Kamysz i Szymon Hołownia (Włodzimierz Czarzasty od samego początku dopuszczał możliwość jednej listy).