Iwona Pruszyńska: Klimatyzowany mundial i katarski „lider praw pracowniczych”

Nie przepadam za Dauhą i Dubajem. Dla mnie to najsmutniejsze i najokrutniejsze miejsca na ziemi. Świątynie ludzkiej pychy i próżności. Miasta horrory, wyrwany naturze siłą kawał pustyni, umęczony pomysłami próżnych, bogatych i nienasyconych ludzkich ego, który kiedyś upomni się o swoje. Jestem tego pewna. Niestety w statystyce moich wędrówek jestem tu często, ponieważ leżą na trasie do Sydney.

Ilekroć jadę taksówką przez centrum Dubaju i Dauhy. widzę tonące w złocie hotele, dziesiątki szklanych wieżowców, gigantyczne, luksusowe centra handlowe. Moje myśli biegną od razu do tych, którzy je budowali. Obydwa miasta są w stałej rozbudowie. W samym 2020 roku w Katarze oddano do użytku ponad 3 tys. 750 nowych budowli.

Całe życie w obozach

Proszę pamiętać, że latem średnia temperatura w Emiratach w dzień to 44 st. C. Lato w Katarze jest nie tylko gorące, ale również wilgotne, co stanowi wyjątkowo niebezpieczną kombinację. Jedynym sposobem, w jaki ludzkie ciało radzi sobie z wysoką temperaturą, jest produkcja potu, który schładza nas, kiedy wyparowuje z organizmu. Im większa wilgotność powietrza, tym mniej się pocimy. Doprowadza to do podniesienia temperatury ciała i w ostateczności do ustania pracy narządów wewnętrznych. Człowiek wykonujący ciężką, fizyczną pracę w upale, odziany szczelnie kombinezonem i w kasku na głowie, dosłownie zagotowuje się od środka.

Kiedyś, parę lat temu, dopytywałam taksówkarza, kim są ci ludzie, skąd przybyli i gdzie mieszkają po pracy. Odpowiedział, że w przeważającej mierze są to Nepalczycy, mieszkańcy Indii i Bangladeszu. Śpią bezpośrednio na budowie bądź w obozach postawionych dla nich przez deweloperów. Największy obóz liczy 70 tys. robotników. Jedzą posiłki wewnątrz obozów, śpią i odpoczywają tutaj zanim autobus firmowy zawiezie ich na budowy oddalone o ponad półtorej godziny jazdy samochodem. Kiedy czują się źle, to tutaj trafiają do obozowego lekarza.

Czytaj więcej

Przestępczość

Katarskie pieniądze w sercu Europy. Za co aresztowana została Eva Kaili, wiceprzewodnicząca PE?

Gigantyczna afera korupcyjna w Parlamencie Europejskim. Katar płacił eurodeputowanym za budowanie jego korzystnego wizerunku przed mundialem.

Obecnie Katar zatrudnia ponad 2 mln robotników budowlanych, co stanowi dwie trzecie jego populacji. Część z nich była zatrudniona przy budowie infrastruktury obecnie trwającego mundialu. Żeby zbudować klimatyzowany stadion z dachem zraszającym powietrze, Katar musiał sięgnąć po tanią siłę roboczą z krajów rozwijających się. Imigrantów, którzy w desperacji podejmą się pracy w ekstremalnych warunkach zagrażających ich życiu. I rzeczywiście, w ostatniej dekadzie tysiące z nich zmarło w trakcie pracy. Amnesty International podaje, że powodem śmierci jest ich niewolnicza eksploatacja i przegrzanie organizmu.

31-latek na dializach

Surendra przyleciał do Dauhy w 2015 roku. W Nepalu był farmerem. Ostatnie zmiany klimatyczne powodują częste powodzie naprzemiennie z suszami. Klimat nie jest łaskawy dla tych, którzy uprawiają ziemie. Kiedy usłyszał, że może zarobić 400 dol. na miesiąc przy budowie stadionu w Katarze, nie wahał się przyjąć oferty. Pracował na stadionie do lata 2021 roku, później został przeniesiony do pracy w biurze. Dziś jest bezrobotny i niezdolny do pracy.

Po przylocie do Kataru został wysłany na najcięższy odcinek budowy – montaż dachu nad stadionem. Zgodnie z katarskim prawem przysługiwała mu przerwa w najcieplejszych godzinach dniówki, tzn. od 12 do 15, kiedy temperatura przekracza 40 st. C. Niestety, upał dotkliwy jest także wiele godzin przed i po tym szczycie i zaczyna się tak naprawdę już około 8 rano.

Ze względu na zatrważające statystki śmiertelne siły roboczej deweloperzy zaczęli przywozić robotników na miejsce budowy o 4 rano. O tej też porze Surendra rozpoczynał swoją dniówkę. Niewiele to zmieniło w kondycji zdrowotnej jego i pozostałych budowlańców. Ludzie notorycznie tracili przytomność (na wysokości), wymiotowali, mieli skurcze mięśni i zawroty głowy. Po jakimś czasie Surendra przyzwyczaił się do krwawiącego regularnie nosa oraz bólów głowy. Pewnego dnia zemdlał i się nie podniósł. Lekarz w obozie stwierdził, że ma uszkodzone nerki i zabronił mu pracy na powietrzu. Tym sposobem został przeniesiony do pracy w biurze. Niestety, było już za późno. Nerki zupełnie odmówiły mu posłuszeństwa. I tak stał się bezrobotnym kaleką.

Kończąc ze mną rozmowę, Surendra powiedział, że w szpitalu w Katmandu został zgłoszony do przeszczepu nerek, ale nie ma na ten zabieg widoków. Wygląda na to, że do końca życia będzie funkcjonował na dializach. Ma 31 lat.