Jednak jak podkreśla:

Tymczasem zatrzymanie rewolucji bolszewickiej przez państwo ledwie odrodzone po 100 latach zaborów, przez wojsko organizowane omalże w drodze na front, bez pomocy, a wręcz przy niechęci Zachodu, było prawdziwym arcydziełem polskiej historii. Arcydziełem nie tylko bohaterstwa, ale i organizacji, brawury, ale i rozwagi, poświęcenia i umiejętności współpracy ponad politycznymi podziałami, umiejętnego dowodzenia i sprawnej logistyki. Dotyczy to zresztą całego procesu odzyskania niepodległości, ale właśnie wojna z bolszewizmem, a w szczególności Bitwa Warszawska, jest punktem, w którym owe nagrodzone przez historię sukcesem polskie cnoty najlepiej się ukazały.

Warszawa musiała mieć Muzeum Powstania i z natury swojej muzeum owo skupiać się powinno na upamiętnianiu spraw chwalebnych, a nie wstydliwych czy wątpliwych. Ale najpierw powinna mieć znacznie większe muzeum Bitwy Warszawskiej i -  jak to od lat postuluje Jan Pietrzak -  wielki Łuk Triumfalny jej poświęcony.

I pointuje:

Największym problemem polskiej psychiki jest, że zadając sobie odwieczne pytanie „bić się czy nie bić?", w istocie pyta Polak samego siebie: „być męczennikiem beznadziejnej sprawy czy świnią?". Jakoś nie przychodzi mu na myśl odpowiedź najprostsza: bić się tak, żeby wygrywać. Swoją politykę pamięci powinniśmy więc kształtować nie tak, aby dostarczać sobie dziś największych emocji i wzruszeń, ale w taki sposób, aby tym fatalnym umysłowym nawykiem nie obciążyć kolejnych pokoleń.

Panie redaktorze, naszym zdaniem nie należy zapominać też o ostatnich dniach tego szczególnego „polskiego miesiąca”, gdy przypada rocznica kolejnego zwycięstwa Polaków nad komunizmem. Bo właśnie w „Solidarności” spotkało się dziedzictwo i refleksja, a nawet ludzie, związani zarówno z 1, jak i 15 sierpnia.