Pytanie zostało zadane w postępowaniu sądowym w sprawie decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, nakładającej na jednego z nadawców karę pieniężną za naruszenie zakazu przerywania audycji dla dzieci w celu wyemitowania reklam.
Na tym tle Sąd Najwyższy powziął wątpliwość, czy taki zakaz nadawania reklam, mógł zostać sformułowany przez ustawodawcę krajowego tylko w odniesieniu do nadawców linearnych audiowizualnych usług medialnych, bez wprowadzenia podobnych ograniczeń w stosunku do nadawców audiowizualnych usług medialnych na żądanie.
Sąd Najwyższy zauważył, że zakaz emisji reklam w trakcie audycji dla dzieci służy ochronie fizycznego, umysłowego i moralnego rozwoju małoletnich oraz godności ludzkiej, a przepisy służące zabezpieczeniu tych wartości są niezbędne we wszystkich audiowizualnych usługach medialnych. Tym samym, wartości te pozostają aktualne w zakresie audycji emitowanych przez obie wspomniane grupy nadawców.
Jednocześnie, wobec zarzutu niedopuszczalnego różnicowania sytuacji podmiotów świadczących usługi o zbliżonym charakterze na podobnym rynku, SN uznał za konieczne wyjaśnienie wątpliwości dotyczących możliwości uznania, że obie wskazane grupy nadawców znajdują się w sytuacji porównywalnej – mając na uwadze, iż zasada równości wymaga, aby porównywalne sytuacje nie były traktowane w odmienny sposób, a sytuacje odmienne nie były traktowane jednakowo, chyba że takie traktowanie jest uzasadnione w sposób obiektywny.
Sąd Najwyższy podkreślił także, że choć w aktualnie obowiązującym stanie prawnym ustawodawca krajowy dopuścił możliwość przerywania audycji dla dzieci w celu wyemitowania reklam przez nadawców telewizyjnych, to jednak uczynił to tylko w sposób częściowy, znosząc zakaz jedynie w przypadku filmu trwającego dłużej niż godzinę . Ograniczenie to nie odnosi się do nadawców audiowizualnych usług medialnych na żądanie.
Sygn. akt I NSK 36/21
