Od listopada 2010 r. obowiązują nowe zasady kwalifikacji chorych na pobyt w sanatorium. Każdy dorosły może wyjechać do uzdrowiska nie częściej niż raz na 18 miesięcy. Do tej pory miał prawo skorzystać z takiej kuracji maksymalnie raz na rok. Każdy zainteresowany wyjazdem musi pójść do lekarza rodzinnego po skierowanie. Medyk określi, gdzie i z jakiego rodzaju leczenia powinien skorzystać pacjent. Następnie wyśle dokument do właściwego wojewódzkiego oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia.
Po otrzymaniu skierowania NFZ wpisze je na listę i nada mu numer. Później dokument sprawdzi jeszcze lekarz specjalista z zakresu medycyny fizykalnej lub rehabilitacji. Oceni (na podstawie dokumentacji od lekarza rodzinnego), [b]czy pacjent rzeczywiście potrzebuje natychmiastowej kuracji w uzdrowisku[/b]. Jeśli potwierdzi, określi też, do jakiego sanatorium pojedzie chory. Fundusz nie musi bowiem brać pod uwagę zaleceń ze skierowania, bo często po prostu będzie najpierw sprawdzał, w którym sanatorium są wolne miejsca.
Później NFZ musi się skontaktować z chorym i ustalić datę wyjazdu. Potwierdzone skierowanie powinien wysłać zainteresowanemu nie później niż na 14 dni przed jego wyjazdem. Jeśli natomiast uzna, że pacjent nie potrzebuje kuracji w sanatorium, musi go o tym powiadomić nie później niż 30 dni od momentu wpłynięcia do niego wniosku.
[b]W razie odmowy fundusz ma jednak także obowiązek wpisać takiego pacjenta na listę oczekujących[/b] i pisemnie informować go o miejscu w kolejce.
