Uzależnieni od pracy

Bez protestu, a wręcz z własnej inicjatywy zostają w biurze po godzinach, rozsyłają maile w weekendy i nawet w czasie wakacji trudno im się rozstać z firmą. Dopieszczają każdy szczegół powierzonego im zadania-do perfekcji. Może się wydawać, że taki w 110 proc. zaangażowany pracownik to marzenie każdego szefa, po prostu ideał.

Jednak niekoniecznie. Bo niekiedy okazuje się, że takie zaangażowanie wcale nie jest przejawem entuzjazmu, ale toksycznego uzależnienia od pracy – pracoholizmu, który zwykle źle się kończy dla pracownika, a wcale nie najlepiej dla firmy.

– Po jakimś czasie następuje spadek efektywności, człowiek staje się mniej efektywny i pogarsza się też jakość jego pracy W skrajnych przypadkach pracoholizm odbija się na zdrowiu – pojawiają się problemy z bezsennością, choroby krążenia i rośnie liczba absencji chorobowych - wylicza w rozmowie z „Rz" Jacek Buczny, psycholog Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Sopocie. SWPS która zwraca uwagę na problem pracoholizmu – a to z okazji przypadającego u nas 12 sierpnia Dnia Pracoholików, nie wiedzieć czemu obchodzonym równocześnie z innym nietypowym i mało znanym świętem- Międzynarodowym Dniem Młodzieży (W krajach anglosaskich pracoholicy mają swój dzień 5 lipca).

Praca jak wódka

Mogłoby się wydawać, że w czasach gdy główną troską wielu menedżerów jest zwiększenie zaangażowania podwładnych problem pracoholizmu jest wydumany. Jednak może on dotykać w sumie co dziesiątego z nas. Jak ocenia Jacek Buczny, w Polsce, na podstawie różnych badań można szacować udział pracoholików na ok. 5 proc. dorosłej populacji. Kolejne ok. 5 proc. to ludzie jeszcze nie uzależnieni, ale już nadużywający pracy. (Tak jak alkoholu).

To i tak dwa razy mniej niż np. w USA. Amerykański instytut badawczy Scarborough w swej ubiegłorocznej analizie ocenia, że co piąty z dorosłych Amerykanów jest pracoholikiem, który bez problemów poświęca swe życie prywatne dla pracy. Według analizy Scarborough, pracoholicy to najczęściej absolwenci wyższych uczelni, przedstawiciele pokolenia X (czyli 40+) dobrze zarabiające „białe kołnierzyki", którym dziś w rozwoju uzależnienia jak nigdy wcześniej sprzyjają nowe technologie i presja na wyniki. Ale pracoholikiem może być też stolarz, dozorca, czy gospodyni domowa, która za wszelką cenę chce być „perfekcyjną panią domu".

Problem w tym, że pracoholika często się myli z pozytywnie nastawionym do pracy entuzjastą- jeden z i drugi może poświęcać jej długie godziny. .Jak jednak zaznacza Jacek Buczny, pracoholizm nie jest kwestią liczby przepracowanych godzin, a nastawienia do pracy. O ile entuzjaście towarzyszą pozytywne emocje, to pracoholik zwykle odczuwa niepokój i lęk związany z realizacją zadań zawodowych, przygnębienie. Zamiast przyjemności odczuwa wewnętrzny przymus pracy.

Co sprawia że stajemy się pracoholikami?

1.Toksycznemu uzależnieniu od pracy sprzyja neurotyczna osobowość i niska samoocena, która prowadzi do wiecznego niezadowolenia z osiąganych rezultatów i skłania do perfekcjonizmu. Jak podkreślają eksperci SWPS, poprzez pracę pracoholicy wzmacniają własne poczucie wartości i redukują nieprzyjemne napięcie.

2. Pracoholizm bywa związany z osobistymi problemami np. konfliktami domowymi, z którymi nie potrafimy sobie poradzić. Tak jak alkoholicy ucieka w picie, tak też pracoholik ucieka w pracę.

3 Rozwojowi pracoholizmowi sprzyja duża presja zewnętrzna (np. bardzo wymagający szef) oraz silna atmosfera rywalizacji w firmie, czy w zespole.

Wielu pracoholików dobrze sobie radzi w pracy- awansują, dostają premie. Jednak z czasem uzależnienie od pracy i brak wytchnienia odbija się na jakości. - Badaliśmy kiedyś księgowych i ci, którzy wykazywali objawy pracoholizmu, wypadali w testach wymagających uwagi i skupienia gorzej niż reszta- podkreśla Jacek Buczny.

TEST

Sprawdź, czy masz objawy pracoholizmu:

Masz problemy z oderwaniem się od pracy i sam czujesz, że poświęcasz jej zbyt dużo czasu. Musisz stale być zajęty. Przesiadujesz po godzinach (nawet jeśli nie masz pilnego zadania)

RADY

Jak sobie radzić z pracoholizmem?

Psycholodzy sugerują terapię, która pomoże poprawić samoocenę. Z kolei według rad internautów z serwisu WikiHow, sporo też można zrobić na własną rękę – pracując nad zmianą podejścia do pracy;

1. Pierwszy krok, to uświadomienie sobie problemu - przemyśl skutki pracoholizmu dla kontaktów z bliskimi, ich szczęścia, dla twojego zdrowia i dla własnej kariery.

2. Oceń znaczenie różnych zadań, które wykonujesz i spróbuj zrezygnować z tych mniej znaczących (np. czy naprawdę trzeba cyzelować graficznie każdy slajd prezentacji?)

3. Ogranicz czas, który poświęcasz na pracę - możesz np. początku wyznaczyć sobie jeden dzień w tygodniu, albo choćby jeden wieczór, gdy pod żadnym pozorem nie zajmujesz się pracą.