Wpłat do PPK można dokonać tylko za uczestnika tego programu

Podmiot zatrudniający (np. pracodawca, zleceniodawca) „zapisuje” osobę zatrudnioną do PPK, czyli zawiera - w jej imieniu i na jej rzecz - umowę o prowadzenie PPK z instytucją finansową, z którą ma zawartą umowę o zarządzanie PPK, nie wcześniej niż po upływie 14 dni zatrudnienia oraz nie później niż do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynęły 3 miesiące (90 dni) zatrudnienia tej osoby. Podmiot zatrudniający nie robi tego, jeżeli dana osoba - przed upływem tego terminu – zadeklarowała niedokonywanie wpłat do PPK albo przestała być w stosunku do tego podmiotu osobą zatrudnioną. Do okresu zatrudnienia potrzebnego dla zawarcia umowy o prowadzenie PPK wlicza się okresy zatrudnienia z poprzednich 12 miesięcy, które miały miejsce w obecnym podmiocie zatrudniającym, a także okresy zatrudnienia w innych podmiotach zatrudniających, jeżeli - z mocy odrębnych przepisów - obecny podmiot zatrudniający jest następcą prawnym w stosunkach prawnych nawiązanych przez podmiot, który poprzednio zatrudniał tę osobę.

W sytuacji, gdy podmiot zatrudniający nie dopełnił obowiązku zawarcia umowy o prowadzenie PPK nie później niż do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynęły 3 miesiące (90 dni) zatrudnienia danej osoby, przyjmuje się, że w pierwszym dniu po upływie tego terminu - z mocy prawa - powstał stosunek prawny wynikający z umowy o prowadzenie PPK pomiędzy osobą zatrudnioną a instytucją finansową, z którą podmiot zatrudniający ma zawartą umowę o zarządzanie PPK. Umowę o prowadzenie PPK uważa się wówczas za zawartą na warunkach wynikających z umowy o zarządzanie PPK. Jest to jedyna sytuacja, gdy osoba zatrudniona staje się uczestnikiem PPK z mocy prawa.

Przykład. Pracodawca zatrudnił pracownika (w wieku 25 lat) 2 czerwca, w związku z czym ma czas na „zapisanie” go do PPK do 10 września. Jeżeli tego nie zrobi, pracownik 11 września stanie się uczestnikiem PPK z mocy prawa.

Wpłaty tylko za uczestników PPK

Uczestnictwo osoby zatrudnionej w PPK umożliwia podmiotowi zatrudniającemu dokonywanie za nią wpłat do PPK. Pierwsze wpłaty do PPK oblicza się i pobiera od wynagrodzenia wypłaconego uczestnikowi PPK po powstaniu stosunku prawnego wynikającego z umowy o prowadzenie PPK – stosunek ten może powstać w wynika „zapisania” danej osoby do PPK albo z mocy prawa. Pierwsze wpłaty są dokonywane (czyli przekazywane do instytucji finansowej) w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały obliczone i pobrane.

Przykład. W dniu 2 grudnia zleceniodawca zatrudnił zleceniobiorcę (w wieku 34 lat), podlegającego z tytułu tego zlecenia obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, czyli mającego status „osoby zatrudnionej” w rozumieniu ustawy o PPK.

Na skutek swojej pomyłki, zleceniodawca nie „zapisał” zleceniobiorcy do PPK. Z dniem 11 kwietnia zleceniobiorca stał się uczestnikiem PPK z mocy prawa.

Pomimo „niezapisania” zleceniobiorcy do PPK, w terminach wypłaty tej osobie wynagrodzeń - pod koniec grudnia, stycznia, lutego, marca, kwietnia i maja - zleceniodawca obliczał i pobierał od tych wynagrodzeń wpłaty do PPK, ale nie przekazał tych wpłat do instytucji finansowej. Wpłaty do PPK obliczone i pobrane od wynagrodzeń wypłaconych zleceniobiorcy pod koniec kwietnia i maja (czyli po 11 kwietnia, gdy zleceniobiorca stał się uczestnikiem PPK z mocy prawa) powinny zostać przekazane do instytucji finansowej. Nie można natomiast dokonać wpłat do PPK obliczonych i pobranych od wypłaconych mu wcześniej wynagrodzeń, gdyż w terminie wypłaty tych wynagrodzeń zleceniobiorca nie był jeszcze uczestnikiem PPK.

Skutki decyzji osób zatrudnionych

Należy pamiętać, że podmiot zatrudniający „zapisuje” do PPK automatycznie - bez konieczności podejmowania żadnych czynności przez osobę zatrudnioną - tylko osoby zatrudnione, które nie osiągnęły jeszcze 55. roku życia. Osoby zatrudnione, które mają już co najmniej 55 lat, ale nie mają jeszcze 70 lat, zostają „zapisane” do PPK tylko na swój wniosek. Nie można „zapisać” do PPK osoby zatrudnionej, która ma już co najmniej 70 lat.

Ponadto także osoba zatrudniona, która nie osiągnęła jeszcze 55. roku życia, ma wybór w sprawie swojego uczestnictwa w PPK. Jeżeli nie chce, aby podmiot zatrudniający „zapisał” ją do PPK, może zadeklarować mu niedokonywanie wpłat do PPK, a później np. zmienić zdanie i złożyć wniosek o dokonywanie wpłat do PPK. Takie decyzje osób zatrudnionych mają wpływ na ich uczestnictwo w PPK, a tym samym na wpłaty do tego programu.

Przykład. W dniu 2 grudnia pracodawca zatrudnił pracownika A (w wieku 56 lat) i pracownika B (w wieku 32 lat). Osoby te nie były wówczas zainteresowane uczestnictwem w PPK - pracownik A nie złożył wniosku o zawarcie umowy o prowadzenie PPK, a pracownik B od razu pierwszego dnia zatrudnienia złożył deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Później osoby te zmieniły zdanie - w dniu 5 maja pracownik A złożył pracodawcy wniosek o zawarcie umowy o prowadzenie PPK, a pracownik B - wniosek o dokonywanie wpłat do PPK. Pracodawca powinien był wówczas niezwłocznie „zapisać” tych pracowników do PPK (mieli już wymagany do tego okres zatrudnienia), ale tego zrobił. Pracownicy A i B nie stali się uczestnikami PPK z mocy prawa. Pracodawca powinien jak najszybciej zawrzeć w ich imieniu i na ich rzecz umowy o prowadzenie PPK. Pierwsze wpłaty do PPK powinny zostać obliczone i pobrane od wynagrodzeń pracowników A i B wypłaconych po „zapisaniu” ich do PPK. Szkoda wyrządzona pracownikom A i B „niezapisaniem” ich do PPK niezwłocznie po złożeniu przez nich wniosków w tej sprawie powinna zostać naprawiona przez pracodawcę zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego.

Więcej na temat PPK na mojeppk.pl i pod nr telefonu 800 775 775. Zachęcamy również do korzystania z bezpłatnych szkoleń prowadzonych przez ekspertów PFR Portal PPK. Na szkolenia można zapisać się tutaj: https://www.mojeppk.pl/szkolenia.html.