Berlusconi buduje wizerunek „umiarkowanego” polityka. Prawda przed niedzielnymi wyborami jest jednak bardziej złożona

W atmosferze skandali korupcyjnych i gdy kryzys finansowy uderzał z całą siłą we włoskie państwo, musiał przed jedenastu laty odejść ze stanowiska premiera. Potem była operacja na otwartym sercu, pokonanie raka, ciężki przypadek covidu i wizyty w szpitalach, których liczby nikt już chyba nie zna. Były też niekończące się procesy i zarzuty molestowania seksualnego. Ale ten, którego we Włoszech zwykło się nazywać „il cavaliere” („rycerz”), znów znajdzie się w tę niedzielę w centrum gry.

Pozorny umiar

Jego Forza Italia, która na początku tego wieku zbierała 30 proc. poparcia i była największym ugrupowaniem kraju, jest co prawda tylko cieniem samej siebie: może liczyć w sondażach na około 8 proc. głosów. To zdecydowanie mniej niż dwa pozostałe ugrupowania, na które będzie składała się koalicja skrajnej i populistycznej prawicy przejmująca władzę w Rzymie: Fratelli d’Italia (25 proc.) Giorgi Meloni i Liga (13 proc.) Matteo Salviniego.

Czytaj więcej

Polityka

Berlusconi buduje wizerunek „umiarkowanego” polityka. Prawda przed niedzielnymi wyborami jest jednak bardziej złożona

Nie ma drugiej takiej kariery w Unii. 86-letni miliarder po niedzielnych wyborach wróci do wielkiej polityki.

Jednak potencjał wyborczy Silvio Berlusconiego jest wystarczająco duży, aby nic w tym trójkącie nie mogło się wydarzyć bez jego udziału.

W styczniu założyciel koncernu Mediaset chciał zostać nowym prezydentem kraju. Operacja się jednak nie udała, bo w poczuciu obowiązku wobec państwa 81-letni Sergio Mattarella zdecydował się w końcu na drugą kadencję i uzyskał stosowne poparcie w parlamencie.

Z Rzymu, a raczej Mediolanu, skąd kieruje swoim imperium biznesowym i politycznym, dochodzą słuchy, że Berlusconi chciałby zostać teraz przewodniczącym Senatu. Nie odrzuciłby jednak też ważnej teki ministerialnej albo jakiejkolwiek innej funkcji, która dawałaby mu realny wpływ na państwo.

Co prawda przed upadkiem ekipy Maria Draghiego, jego Forza Italia wchodziła w skład koalicji jedności narodowej. Jednak były prezes Europejskiego Banku Centralnego (EBC) trzymał żelazną dyscyplinę i nikt poza nim nie miał tu wiele do powiedzenia. To latem była jedna z przyczyn jego upadku, do którego Berlusconi wymiernie się przyczynił.

Aby wykuć sobie znaczącą pozycję, miliarder buduje wizerunek „umiarkowanego” polityka, który będzie tonował dwójkę reprezentantów populistycznej skrajnej prawicy. Liczy, że w ten sposób stanie się uprzywilejowanym partnerem czołowych polityków zachodnich.

Prawda jest jednak bardziej złożona. Jak zwykle, aby przyciągnąć wyborców, Berlusconi oferuje szerokie dotacje socjalne, w tym podniesienie minimalnej emerytury do 1 tys. euro miesięcznie. Chce też wprowadzić podatek liniowy na poziomie 23 proc. Propagowaniem tych reform od wielu tygodni zajmują się kanały Mediaset, które dominują w pejzażu telewizyjnym kraju.

Jednak państwa, którego dług sięga 150 proc. PKB, na taką hojność nie stać. Gdy więc idzie o odpowiedzialność za finanse, paradoksalnie rynki bardziej liczą na Meloni (Salvini też forsuje drastyczne obniżenie podatków i wprowadzenie pełnego wymiaru emerytur dla wszystkich, którzy przepracowali 41 lat, co kosztowałoby budżet państwa 57 mld euro rocznie, odpowiednik 3,3 proc. PKB). Przyszła premier doskonale wie, że jeśli EBC zbyt mocno podniesie stopy procentowe i przestanie skupywać włoski dług, Rzym może stanąć wobec groźby bankructwa.