Komisarz pod nowym sztandarem

Gdy Danuta Hübner, komisarz europejska od lat związana z SLD, postanowiła w tegorocznych wyborach do europarlamentu wystartować z listy PO, na lewicy zawrzało.

– Pani Hübner dla prywatnego interesu, dla pensji europejskiej, jest na liście PO – zagrzmiał Grzegorz Napieralski, szef SLD, który nie kryje, że sam chciał wystawić Hübner w tych wyborach.

Zaskoczeni są też europejscy socjaliści. – Byłem świadkiem, jak Martin Schulz, szef frakcji europejskich socjalistów, dziwił się, że komisarz, która przez pięć lat brała udział w pracy frakcji, nagle zmieniła barwy i przeszła do obozu chadeków – opowiada jeden z eurodeputowanych.

– Interes europejski nie ma barw partyjnych – broni się Hübner. – Jako komisarz korzystam z zaproszeń i przychodzę na spotkania wszystkich grup politycznych w PE, nie tylko socjalistów. Robię rzeczy pragmatyczne, niezwiązane z ideologią.

W Platformie nie przywitano jej z otwartymi ramionami. Jeden z eurodeputowanych był świadkiem, jak Jacek Saryusz-Wolski wzburzony pędził na spotkanie z Donaldem Tuskiem w tej sprawie. Konserwatyści z PO są wściekli, że związana z lewicą Hübner dostała pierwsze miejsce w najlepszym okręgu wyborczym – w Warszawie. I choć publicznie nikt o tym nie mówi, nie w smak im również rodzinne koneksje Hübner. Jest córką Ryszarda Młynarskiego, byłego oficera Urzędu Bezpieczeństwa. Jesienią 2004 roku, gdy IPN otworzył w Stalowej Woli wystawę pt. „Aparat represji na Rzeszowszczyźnie”, znalazły się na niej zdjęcia ojca i dziadka Hübner. „Ma katów w rodzinie” – napisał wówczas „Super Express”.

[srodtytul]Klucz do pracoholiczki[/srodtytul]

Drobna, szczupła, nienagannie ubrana Hübner sprawia wrażenie kobiety miękkiej i delikatnej. W rzeczywistości jest pracoholiczką i perfekcjonistką. W pracy daje z siebie wszystko, ale nie oszczędza też podwładnych. W połowie kadencji panią komisarz porzucił szef jej gabinetu i połowa pracowników. Tempa pracy nie wytrzymało też dwóch rzeczników prasowych. Obecny jest już trzecim z kolei.

– To osoba niezwykle energiczna, kompetentna, twarda. Praca z nią daje satysfakcję, ale trzeba znaleźć klucz do niej – mówi Ewa Haczyk, rzeczniczka prasowa Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej z czasów, gdy instytucją kierowała Hübner. Sama wytrzymała z szefową. – Gdy jeździłam z panią minister za granicę, zawsze słyszałam, że jedziemy do pracy. Raz w Tokio udało mi się przez 15 minut pospacerować ulicą – wspomina. Ci, którzy znają komisarz, dodają: – Na spotkaniach, które kończą się lunchem, wychodzi przed nim. Raz na pytanie, czy jest głodna, odpowiedziała nawet: Dziękuję, jadłam wczoraj.

– Zawsze dużo pracowałam i nadal praca wypełnia mi większość życia – przyznaje komisarz Hübner.

[srodtytul]Drużyna Kołodki[/srodtytul]

W polityce Hübner pojawiła się na początku lat 90. Wcześniej pracowała naukowo na uczelni, którą ukończyła – w Szkole Głównej Planowania i Statystyki. Zapisała się do PZPR, wyszła za mąż i urodziła dzieci – Karolinę i Ewę.

Znała biegle angielski, bo w domu trzy siostry Młynarskie miały przykazane: opanować dwa języki obce. Danuta nauczyła się angielskiego i hiszpańskiego, dzięki czemu na studiach zarabiała jako pilot wycieczek do Hiszpanii.

Gdy w 1993 roku SLD doszedł do władzy, ściągnął do rządu Grzegorza Kołodkę. Ten przyprowadził ze sobą drużynę kilku pań, wśród których była Danuta Hübner.

– Miały pilnować realizacji planu Kołodki – mówi Krzysztof Janik, były przewodniczący SLD.

Hübner wspomina, że gdy przeszła do pracy w rządzie, zaczęła pracować zdecydowanie więcej niż na uczelni. – Córki na szczęście nie były już małe. Wydaje mi się, że ich nie zaniedbałam, ale oczywiście jak każda matka do dziś mam wyrzuty sumienia, że za mało czasu im poświęcałam – mówi komisarz.

Dziś 34-letnia Karolina robi doktorat z filozofii sztuki na uniwersytecie w Chicago, a 30-letnia Ewa pracuje w Brukseli.

[srodtytul]Walcząca z Walendziakiem[/srodtytul]

W 1997 r. po przegranych przez SLD wyborach parlamentarnych Hübner została szefową Kancelarii Prezydenta. – Wpadła w oko Kwaśniewskiemu, bo była pracowita i nie miała ambicji politycznych – uważa Janik.

Za to była niebywale lojalna. Stała murem za swoim pryncypałem.

Tłumaczyła jego wpadki, np. potajemne odznaczenie działaczy Sojuszu Lewicy Demokratycznej na Rozbrat.

W imieniu Kwaśniewskiego żądała, by przedstawiciel prezydenta uczestniczył we wszystkich posiedzeniach rządu Jerzego Buzka.

– Przepisy konstytucyjne nie były precyzyjne, co stwarzało nieustanne problemy – wspomina Wiesław Walendziak, ówczesny szef Kancelarii Premiera. – Gdy doszło do eskalacji konfliktu, przyjechałem do Kancelarii Prezydenta i przez 20 minut przekonywałem Hübner, że udział ludzi prezydenta w posiedzeniach rządu to spór ustrojowy, a nie przepychanka, czyje ma być na wierzchu. Wysłuchała moich argumentów i odpuściła. Od tego momentu nasza współpraca układała się bez zarzutu.

Wkrótce Hübner odeszła z Kancelarii Prezydenta.

W Genewie została wiceprzewodniczącą oenzetowskiej Komisji Gospodarczej na Europę.

– To był ogromny awans – mówi były premier Józef Oleksy. – Załatwił jej to Kwaśniewski.

– Olek chętnie robił takie rzeczy – dodaje Janik. – Czerpał satysfakcję z faktu, że może komuś coś załatwić.

Hübner wróciła do Polski w 2001 r., gdy premier Leszek Miller zaproponował jej stanowisko szefa UKIE i wiceministra spraw zagranicznych. W tym rządzie Hübner miała wyjątkową pozycję. – Każde posiedzenie rozpoczynało się od sprawozdania Danuty Hübner, która mówiła o postępach resortów w przygotowaniu do akcesji