Schetyna ruszył na polowanie

Grzegorz Schetyna zaczął partyjne porządki od swego domu. Choć formalnie jest w tej chwili posłem ziemi kieleckiej, to jego matecznikiem jest Dolny Śląsk, gdzie półtorej dekady temu budował Platformę Obywatelską dla Donalda Tuska.

W 2009 r. po wybuchu afery hazardowej – na Dolnym Śląsku właśnie – Tusk wypowiedział Schetynie wojnę, podejrzewając go o kontakty z szemranymi regionalnymi biznesmenami. W tej wojnie było kilka momentów symbolicznych. Ale jeden szczególny – gdy jesienią 2013 r. Schetyna został przez Tuska pozbawiony szefostwa Platformy na Dolnym Śląsku.

Narzędziem ówczesnego premiera w tamtej rozgrywce był europoseł Jacek Protasiewicz, dawny współpracownik Schetyny. Uwierzył, że jest w stanie samodzielnie pokierować regionem, a pozbycie się dotychczasowego szefa było w tym planie ważnym elementem. Po wyjeździe Tuska do Brukseli Protasiewicz intensywnie grał z doradcą Ewy Kopacz Michałem Kamińskim, więc zsyłka Schetyny na Kielecczyznę była formalnością.

Dziś, gdy Schetyna ograł panią premier i zręcznie przejął kontrolę nad partią, Protasiewicz z myśliwego stał się zwierzyną.

Nowy szef PO zaczął porządki w partii właśnie od niego. Spotkał się z Protasiewiczem i – jak nieoficjalnie wiadomo – zażądał dymisji. Miałby go zastąpić były minister kultury Bogdan Zdrojewski. Wcześniej Schetyna pozbawił Protasiewicza stanowiska dyrektora biura krajowego partii i obsadził tam swego zaufanego Piotra Borysa, byłego europosła.

Także Kopacz padła ofiarą zemsty Schetyny. Choć to ona wyciągnęła do niego rękę, proponując mu jesienią 2014 r. posadę szefa MSZ w swym rządzie, dziś to bez znaczenia – Schetyna pamięta jej długie lata, gdy była pierwszą damą w chórze Tuska. Gdy zapytano go, jaką widzi dla niej przyszłość w Platformie, rzucił: – Będzie zaangażowana w Komisję Zdrowia.

Współpracownicy byłej premier są w partii marginalizowani. Stąd żywe są plotki, że niektórzy posłowie – w tym Protasiewicz – rozważają ucieczkę przed Schetyną do Nowoczesnej.

Mimo to współpracownicy nowego lidera przekonują, że nie będzie on przeprowadzał w partii czystek. Do pewnego stopnia mają rację – po prostu przed wyborami nowego szefa część wcześniejszych zdeklarowanych wrogów Schetyny pragmatycznie zmieniła front i go poparła. Wiele nie ryzykowali. Od początku było wiadomo, że mimo dwóch konkurentów – byłego ministra sprawiedliwości Borysa Budki oraz byłego szefa MON Tomasza Siemoniaka – to on jest murowanym kandydatem do zwycięstwa.

Ostatecznie Schetyna przeciągnął na swą stronę Budkę i przekonał Siemoniaka, by się wycofał za godziwą stawkę, czyli miejsce w ścisłych władzach Platformy. Potem mógł już tylko polerować sygnet, w który całowali go kolejni szefowie regionów i prominentni posłowie.

Ale po najnowszych decyzjach personalnych widać, że Schetyna neofitom nie ufa. Wszystkie stanowiska w partii obsadza sprawdzonymi przez lata współpracownikami albo poleconymi przez nich ludźmi. We wtorek podczas obrad zarządu Platformy nowym rzecznikiem partii i klubu parlamentarnego został poseł Jan Grabiec, współpracownik szefa mazowieckiej PO Andrzeja Halickiego, jednego z najbliższych współpracowników Schetyny. Grabiec to były wiceminister administracji i cyfryzacji, a w latach 2006–2015 starosta legionowski. – Będę się starał w miarę możliwości pokazywać młode i nowe twarze PO – przekonuje Schetyna.

Tyle że inne decyzje personalne temu przeczą. Decyzją zarządu to inny bliski Schetynie polityk, szef podlaskiej PO Robert Tyszkiewicz, będzie odpowiedzialny za tworzenie klubów obywatelskich. W intencji Schetyny owe kluby, działające w każdym powiecie, mają wyczuwać nastroje społeczne i przyciągać tych, którym nie podobają się rządy PiS. Problem polega na tym, że akurat Tyszkiewicz jako szef sztabu wyborczego Bronisława Komorowskiego poprowadził taką kampanię, która raziła oderwaniem od nastrojów społecznych.