Podatek od nieruchomości nie tylko na podstawie danych z ewidencji

Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił skargę kasacyjną podatników, którzy nie zgadzali się z podatkową kwalifikacją  posiadanych gruntów. Zdaniem NSA znaczenie miało to, że nie wprowadzili oni w życie pierwotnych planów związanych z częścią gruntu formalnie wyłączoną z produkcji rolnej.

Działka podatników nie została zagospodarowana tak, jak planowano w latach 90., nie doszło bowiem do faktycznego wyłączenia z produkcji rolnej. NSA nie zgodził się, że w tym przypadku o wymiarze podatku od nieruchomości i podatku rolnego decydowały bezwzględnie zapisy w ewidencji gruntów i budynków. Nie można też pominąć, że podatnicy podjęli działania w celu sprostowania zapisów w ewidencji, bo nie udało im się zrealizować planowanej inwestycji.

Ponadto – jak wyjaśnił sędzia NSA Stanisław Bogucki – miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie powoduje samoistnego przekształcenia gruntów rolnych w ziemię o innym, nierolnym charakterze.

– Plan stanowi dopiero podstawę do takiego przekształcenia – tłumaczył sędzia Bogucki.

W październiku 2009 r. prezydent miasta ustalił właścicielom nieruchomości łączne zobowiązanie pieniężne za rok 2009. Powodem nowego naliczenia podatku od nieruchomości i rolnego była niezgodność danych zawartych w złożonej deklaracji z zapisami zawartymi w ewidencji gruntów i budynków.

Fiskus podkreślił, że przy  wymiarze podatku od nieruchomości jest związany zapisami zawartymi w ewidencji i nie jest uprawniony do dokonywania własnych ustaleń. Bez znaczenia dla wymiaru podatku pozostaje zaś faktyczny sposób użytkowania gruntu.

Fiskus ustala w decyzji, ile podatku od nieruchomości ma zapłacić podatnik

Podatnicy nie chcieli się zgodzić z takim rozstrzygnięciem. W skardze do sądu administracyjnego podkreślali, że fiskus dokonał nieprawidłowej klasyfikacji nieruchomości. Zdaniem skarżących w razie sprzeczności zapisów zawartych w ewidencji strona ma prawo przedstawienia dowodów w celu wykazania rzeczywistego charakteru i przeznaczenia gruntów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku opowiedział się jednak po stronie organów podatkowych. Przypomniał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 prawa geodezyjnego i kartograficznego dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę wymiaru podatków i świadczeń. Kategoryczna treść tego przepisu nie budzi zdaniem WSA wątpliwości. Wskazuje on, że fiskus, ustalając wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości, nie jest uprawniony do przyjęcia innej podstawy wymiaru niż dane wskazane w ewidencji.

Przy wymiarze podatku od nieruchomości dla organów podatkowych wiążące są zapisy wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Nie mogą one dokonywać samodzielnych ustaleń w tej mierze. W ocenie WSA w wypadku skarżących nie można mówić, że dane z ewidencji nie pozwalają na ustalenie podstaw opodatkowania, tj. tego, co znajduje się na danym gruncie.

Właściciele złożyli skargę kasacyjną i wygrali. NSA uznał rozstrzygnięcie WSA za nieprawidłowe i skierował sprawę do ponownego rozpoznania.